14
“ม๊าอยากจะหาเรื่องฉันให้ได้เลยใช่ไหม อยู่กันแบบสงบสุขไม่ได้เลยใช่ไหม” พลอยเพชรเอ่ยถามอย่างเอาเรื่อง
“แล้วลื้อจะทำอะไรอั๊วะ จะตบอั๊วะอย่างนั้นเหรอ”
“ฉันไม่ใช้กำลังกับคนแก่ปากเปราะหรอก คนแก่ปากเปราะที่ต่อไปลูกหลานจะไม่เอา”
“ทำไมล่ะ ลื้อจะยุแยงให้ผัวลื้อทิ้งอั๊วะรึไง ไม่มีทางเสียหรอก อารันต์น่ะรักป๊ารักม๊ามาก กตัญญูไม่เหมือนลื้อที่แม่ด่าแม่สาปแช่ง ถึงได้ไม่มีลูกอยู่แบบนี้ ต่อไปก็คงมีชีวิตตกต่ำ”
“ชีวิตของฉันจะตกต่ำหรือไม่ตกต่ำ ก็ไม่เกี่ยวกับใคร พวกคนแก่ปากเปราะที่คิดว่าตัวเองเป็นพ่อแม่แล้วจะสาปแช่งใครก็ได้ ก็ไม่ได้ดีนักหรอก มันก็ชั่วพอกัน”
“นี่ลื้อว่าใคร”
“ใครอยากรับก็รับไปสิ” พูดจบพลอยเพชรก็เดินหนี
“นี่ลื้อจะไปไหน ยังพูดกันไม่รู้เรื่อง อั๊วะไม่ต้องการให้ลื้อเดินหนีอั๊วะแบบนี้ แล้วก็คืนลูกชายมาให้อั๊วะด้วย ลูกชายของอั๊วะ อั๊วะคลอดมาเลี้ยงมา ลื้อเป็นเพียงแค่คนที่มาทีหลัง อย่ามาบังคับ
