นาวินลากแขนพลอยไพลินเดินออกจากห้องตรวจ พาขึ้นรถแล้วขับกลับบ้าน
ระหว่างทาง หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นมาตลอด จนทนขับรถต่อไปไม่ไหว
เทียบรถจอดที่ข้างทาง ก่อนจะอุ้มคนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตัก แล้วรั้งเธอเข้ามากอด อีกคนยิ่งร้องไห้เข้าไปใหญ่
มือหนาลูบแผ่นหลังปลอบ เขารู้ว่าพลอยไพลินเสียใจกับเรื่องนี้
ผิดจากเขา ไม่เคยมีความรู้สึกแบบนั้นสักนิด เพราะวัยของเขามันพร้อมทุกอย่าง
ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเมีย หรือเรื่องลูก เขาไม่ได้ตกใจเลย ที่พลอยไพลินมีลูก
กลับกันดีใจด้วยซ้ำ และคนที่ต้องดีใจกว่าเขา คือพ่อกับแม่แน่นอน
สองผัวเมียบ่นอยู่ตลอด ว่าเขาไม่มีแฟนสักที อยากอุ้มหลานจะแย่
พลอยไพลินร้องจนไม่มีน้ำตาออกมา ในที่สุดก็นิ่งไป เหลือเพียงเสียงสูดน้ำมูก
ค่อย ๆ ผละออกจากคอคนพี่ แล้วทำท่าจะลงจากตัก เพื่อให้พี่เขาได้ขับรถต่อ แต่นาวินยังไม่ยอมให้ไป
“คุยกันก่อน”
“...”
“ทำไมถึงปล่อยให้ยัยนั่นพูดอยู่คนเดียว ทำไมไม
