‘แฮปปีเบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปีเบิร์ธเดย์ทูยู แฮปปีเบิร์ธเดย์ แฮปปีเบิร์ธเดย์ แฮปปีเบิร์ธเดย์...’
“เดี๋ยว ๆ ค่ะ!” มีนาที่นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้ บอกให้ทุกคนหยุดร้อง เธอยังเป่าเทียนตอนนี้ไม่ได้
กวาดสายตามองหาใครบางคน เมื่อพบว่าไม่อยู่ตรงนี้ด้วย มองยังไงก็ไม่เจอ จึงขอไมค์จากออร์แกไนซ์
“มีใครเห็นพลอยไหมคะ” เอ่ยออกไปแล้วเงียบฟัง ทุกคนเองต่างก็เงียบเหมือนกัน
ด้านพลอยไพลินที่ได้ยินชื่อตัวเอง รีบมุดตัวไปหาเพื่อนทันที จะเป่าเค้กอยู่แล้ว เรียกหาเธอทำไมเนี่ย
มีนาตาโต ชี้หน้าเพื่อนทันทีเมื่อเจอหน้า
“ยัยพลอย! แกไปไหนมาฮะ ฉันจะเป่าเค้กอยู่แล้วเนี่ย” ยืนท้าวเอวแล้วตำหนิเพื่อน เธอคงไม่สามารถเป่าเค้กได้ หากไม่มีเพื่อนสาวอยู่ตรงนี้ด้วย
“พะ...พอดี...ไม่ได้ไปไหน อยู่ด้านหลังแฮ่ ๆ”
“หึย มานี่” อ้าแขนออกรอเพื่อนมายืนข้างตัวเอง แล้วกอดคอพลอยไพลินเอาไว้ อีกฝ่ายสำคัญกับเธอมากเลยนะ สำคัญพอ ๆ กับครอบครัว
เธอยก
