รถยุโรปคันหรูขับมาหยุดที่หน้าโรงเรียนมัธยมคันคาย
ส่วนคนที่มารอขึ้นรถกลับบ้านแต่แรก จำได้ก็รีบขึ้นไปนั่งเบาะข้างคนขับทันที
ยกมือขึ้นไหว้ก่อนจะดึงเบลต์มาคาด คนเป็นพี่ก็ออกรถไป
ขับมาได้สักพักรถเริ่มติด มือหนาเคาะบนพวงมาลัยไปตามเสียงเพลงที่เปิดคลอเอาไว้เบา ๆ
พลอยไพลินสังเกตเห็นว่า วันนี้พี่วินไม่ดูหงุดหงิดเหมือนทุกวัน มันจะเหมาะสมหรือเปล่า หากว่าเธอจะถามคำถามหนึ่งที่คิดทบทวนมาแล้วทั้งวัน
พี่เขาจะยินดีตอบไหม หรือไม่ตอบ
ส่วนเธอ ถ้าไม่ได้ถาม คงคาใจไปอีกนาน งั้นถามไปเลยแล้วกัน หากว่ามันเป็นอย่างไร เธอจะได้เข้าใจ
“พี่วินคะ”
นาวินเหลือบมองคนตัวเล็กเพียงนิด ก่อนจะดึงสายตากลับไปมองถนน เคาะมือไปตามเสียงเพลงอย่างเก่า
แต่พอเห็นพลอยไพลินไม่พูด เขาจึงหันไปมองอีกที
“อะไร เรียกแล้วทำไมไม่พูด”
“อะ...เอ่อ...” ถามดีไหม มันจะดีหรือเปล่า เมื่อกี้พี่เขาดูอารมณ์ดีนะ แต่พอเธอเรียก เหมือนจะหงุดหงิดขึ้นม
