“พลอย เป็นไงบ้าง ฉันนึกว่าแกกลับไปแล้ว” มีนาถามทันทีเมื่อเจอหน้า ห่วงเพื่อนก็ห่วง แต่ไม่กล้าตามไป
กลัวพี่วินจะหาว่าไปยุ่งเรื่องของพี่เขา พี่วินน่ากลัวจะตายไป
ตอนอีกฝ่ายปกติ เธอกล้าคุยด้วย แต่หากอีกฝ่ายโมโห เธอคงไม่กล้าคุยแน่ ๆ
“ยังสิ แกไม่มีเพื่อนนี่นา” พลอยไพลินอมยิ้ม ให้ฝ่ายนั้นสบายใจ
“ฉันขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าพี่วินจะมาอะ นี่ยังคิดอยู่เลยว่าพี่วินมาได้ยังไง”
แล้วอะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนั้น ราวกับสวรรค์แกล้งกัน มาได้เวลาพอดี
โอ๊ย!
“ไม่เป็นไร เคลียร์แล้ว แกอย่าห่วงเลย” กอดเอวเพื่อนแล้วเดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ
ทว่ามีนาสงสัย อะไรมันจะง่ายปานนั้น
“เคลียร์แบบไหนเหรอ” พลอยไพลินบอกเองนี่ ว่าอีกฝ่ายโมโห ค่อนข้างอารมณ์ร้อนพอสมควร
พลอยไพลินไม่ตอบ ทำเพียงอมยิ้ม
“กรี๊ดดดดดดดด นี่แกเล่นหนังสดที่หน้ารีสอร์ตคุณตาฉันเลยเหรอฮะยัยพลอย!”
“เบา ๆ สิ” พลอยไพลินกระตุกแขนเพื่อนแรง ๆ “เดี๋ยวใครก็มาได้
