“เล่นอะไรเนี่ย”
“คารูไว้ จะได้มั่นใจว่าไม่ไปอ่อยใคร”
เขาพูดจบก็ขับรถที่บัดนี้เปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วพุ่งทะยานออกไป ฉันเองก็ขยับจัดแจงชุดนักศึกษาให้ดีเพราะอีกไม่ไกลก็จะต้องลงจากรถเพื่อเดินเข้ามหาลัยแล้ว
อาจารย์ขับรถมาจอดที่ร้านกาแฟของเพื่อนหน้ามหาลัย และส่งฉันให้ลงเหมือนเช่นทุกครั้ง และเพราะมันคือเรื่องปกติฉันที่หยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย และกำลังจะก้าวลงจากรถ ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรับรู้ได้ถึงแรงสั่นที่แรงมาก แต่ไร้ซึ่งเสียงสั่นใด ๆ ที่มันกำลังทำหน้าที่อยู่ภายในตัวฉัน
“เล่นอะไรเนี่ย อื้อ!”
“ของขวัญไงครับ”
“ป..ปิด ด.เดี๋ยวนี้เลย”
ไม่เพียงที่อาจารย์จะไม่ปิดเครื่องนั้น แต่เขากลับหย่อนรีโมตใส่กระเป๋าเสื้อตัวเองด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม แรงสั่นที่สามารถทำให้ฉันขึ้นสวรรค์ได้นั้นขยับสั่นอยู่ในร่างกายเป็นจังหวะที่ช้าบ้างเร็วบ้าง
จากน้ำหวานที่เฉอะแฉะอยู่แล้วนั้น ก็เรียกให้มันไหลเยิ้มออกมาจนรู้ได้เลยว
