เหมราชเฝ้าโทษตัวเองไม่ต่างจากอีกคน ที่คิดว่าการตายของแม่เกิดจากตัวเธอเช่นกัน ต้นกล้าและดินนั่งมองดูคนทั้งสอง ที่ต้องก็แบกรับความเจ็บปวดเอาไว้ทั้งคู่ ก็อดที่จะหันมาหาคู่ของตนไม่ได้
"กลับไปกูจะคุยกับพ่อแม่เรื่องของเรา ต่อให้พวกท่านไม่ยอมกูก็จะไม่มีทางทิ้งมึง"
"แล้วมึงจะทิ้งพ่อแม่มึงงั้นเหรอ"
"คนเป็นพ่อแม่ ยังไงเขาก็ตัด ลูกไม่ได้หรอก"
มือหนาที่โตกว่ากุมมืออีกคนไว้แน่น ก่อนจะพากันออกจากห้องไป เพื่อให้เพื่อนสาวและคนรักได้ปลอบโยนกัน
"เราไปอาบน้ำกันเถอะ จะได้ไปโรงพยาบาลจัดการเรื่องต่างๆ แต่ถ้ารินไม่ไหวก็รออาอยู่ที่นี่นะ"
"รินจะไปด้วยค่ะ"
วราลินตอบออกมาพร้อมกับส่งยิ้มให้คนตัวโต แม้จะเป็นยิ้มที่ฝืนก็ตามซึ่งเหมราชก็รู้ดี ริมฝีปากหนาจูบลงที่หน้าผากมน ก่อนจะพากันเข้าห้องน้ำเพื่อจัดการกับร่างกาย ที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาและขี้เถ้าจากควันไฟ
หลังจากวันนั้นผ่านมาเกือบสิบวันแล้ว ทุกอย่างดูเงียบสงบเพรา
