เหมราชเดินตามหาคนตัวเล็กจนทั่วคาสิโนก็ไม่พบ ก่อนจะเดินไปหากลุ่มเพื่อนของเธอ และถามหาทันที
"วราลินอยู่ที่ไหน พวกนายเห็นหรือเปล่า"
"มันบ่นว่าปวดหัวเลยขอขึ้นไปพักครับ" ดินพูดขึ้นพอรู้แบบนั้นเขาก็ตั้งท่าที่จะเดินออกไป แต่เป็นต้นกล้าที่มาขวางเอาไว้ก่อน
"ผมไม่รู้ว่าคุณเหมคิดยังไงกับริน แต่ชีวิตมันไม่ได้สวยหรู รินมันเข้มแข็งมันไม่พูดไม่ใช่ว่ามันไม่เจ็บ ถ้าไม่รู้สึกอะไรกับมันก็ปล่อยมันไปซะ พวกผมจะดูแลมันเอง"
"คนของฉัน ฉันไม่ยกให้ใครดูแลทั้งนั้น"
เหมราชพูดขึ้นแล้วเดินตรงไปยังลิฟต์เพื่อกลับขึ้นห้องทันที
เขาเปิดประตูเข้ามาก่อนจะตรงไปยังห้องของ วราลิน แต่ประตูกลับล็อคเขาดึงลิ้นชักที่ข้างประตูออก กุญแจที่ถูกเก็บไว้ถูกเอามาไขออก แล้วก็เปิดเข้าไป
วราลินนั่งพิงกระจกบนขอบที่ยกสูงขึ้น กว้างพอสำหรับนั่งมองวิวด้านนอก เธอหลับตาฟังเพลงโดยมีหูฟังเสียบอยู่ เลยไม่ได้ยินว่ามีคนเข้ามาในห้อง เหมราชกวาดตามองไป
