episode 6 | จะไม่ไหวแล้ว
1406 คำ
เลิกเรียน
"เป็นไงมาเรียนวันแรก"
"ยังงง ๆ อยู่เลยค่ะ" เธอตอบลูคัสออกไปขณะที่เดินออกจากห้องเรียนโดยพี่เขารอเธออยู่
"มีเพื่อนบ้างหรือยัง"
"ยังเลยค่ะ มาเรียนกลางคันแบบนี้หาเพื่อนยากมากเลย"
"ไม่เป็นไร นี่มันวันแรกเอง"
"ค่ะ"
"หิวไหม"
"หิวมากค่ะ เมื่อตอนเที่ยงกินข้าวที่โรงอาหารไม่ค่อยถูกปากเท่าไหร่"
"โอเค ไปกินข้าวที่ห้างเดิมนะ"
"ค่ะ"
เวลาต่อมา...
"ทานข้าวอิ่มแล้วอยากได้อะไรอีกไหม ซื้อของใช้เพิ่มหรืออาหารเพิ่มหรือเปล่า"
"อยากได้เหมือนกันค่ะ ว่าจะซื้อผลไม้แล้วก็พวกอาหารสดไปไว้ทำอาหารกิน วันไหนขี้เกียจออกจากห้อง"
"งั้นไปกัน"
ทั้งสองเดินเลือกของกันนานสองนานโดยไม่รู้ว่ามีคนมองการกระทำของทั้งสองอยู่
"หึ กลับมาได้แล้วสินะ"
เหตุการณ์3วันก่อนหน้านี้...
"ว่า"
(คุณชายครับ คุณลิตากลับมาประเทศไทยแล้ว ตอนนี้คุณเธอกำลังเดินออกจากห้างสรรพสินค้า... พร้อมคุณลูคัสครับ รู้สึกว่าเธอจะเพิ่งกลับมาจากฝรั่งเศสวันนี้ ให้ผมติดตามเธอต่อไหมครับหรือว่าจะย...)
"ตามเธอไปเรื่อย ๆ อย่าให้คลาดสายตา จับตาดูทุกการกระทำของเธอแล้วโทรมารายงานฉัน"
(ครับคุณชาย)
"เธอคิดว่าเธอหนีฉันพ้นเหรอลิตา สำหรับฉันเธอมันก็แค่ลูกไก่ในกำมือเท่านั้นแหละ"
@คอนโดลิตา
"พี่มีธุระต่อ ไม่ได้ขึ้นไปส่งบนห้องนะ"
"ไม่เป็นไรค่ะ พี่ลูคัสรีบไปธุระของพี่เถอะ"
"เจอกันใหม่วันพุธนะ พรุ่งนี้เราไม่มีเรียนใช่ไหม"
"ใช่ค่ะ"
"โอเค พี่ไปก่อนนะ"
"ค่ะ" เธอโบกมือลาพี่เขา แล้วรีบเดินมาที่ลิฟต์เพื่อจะขึ้นห้องตัวเอง
แกรกก
เธอดันประตูเข้าไปในห้อง พร้อมกับความรู้สึกเย็นที่ประทับเข้าหน้าแบบจัง ๆ
"นี้เราลืมปิดแอร์เหรอเนี่ย แต่จำได้ว่าก่อนออกจากห้องปิดแล้วนี่นา" เธอรีบเดินเอาของไปเก็บในตู้เย็นแล้วเดินเข้าห้องนอนเพื่อจะไปหยิบเอารีโมตแอร์ แต่ก็ต้องชะงักขาทันทีเพราะเธอเห็นใครบางคนที่กำลังนั่งรอเธออยู่ปลายเตียง
"ไง" อดีตแฟนหนุ่มของเธออย่างเอเดนมองเธอด้วยสายตาหยาดเยิ้มเหมือนคนโรคจิต
"พะ...พี่เอเดน" เธอมีสีหน้าที่ตกใจที่เห็นเขาอยู่ในห้องตัวเอง พร้อมกับคิดอะไรได้บางอย่างรีบหันหลังกลับเพื่อจะออกจากห้อง แต่ความคิดของเธอมันช้ากว่าการกระทำของชายตรงหน้า เพราะเขาวิ่งมาคว้ามือเธอจับเอาไว้
"จะหนีไปไหน"
"ปล่อยนะ"
"ฉันไม่ปล่อยเธอจะทำไม"
"ลิตาขอร้อง ปล่อยลิตาไปเถอะนะ"
"ฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปเด็ดขาด เธอเป็นของฉัน"
เขากระชากเธอให้เดินตามมาในห้องอีกครั้งพร้อมกับโยนเธอลงบนเตียงนอนอย่างแรง จนเธอรู้สึกจุกที่ท้องมาก
"เราเลิกกันแล้วนะ พี่ลืมแล้วเหรอ"
"ใครเลิก เธอพูดเองเออเองทั้งนั้น"
"พี่เอเดน พี่มันโคตรเลวเลย"
"เพิ่งรู้เหรอ เธอน่าจะรู้เรื่องนี้นานแล้วนะ"
"พี่ไม่มีสิทธิ์เข้าออกห้องของลิตาแบบนี้แล้วน่ะ"
"ห้องของเธอที่ได้จากไอ้ลูคัสใช่ไหม เป็นเมียมันเหรอถึงได้มาอยู่ห้องมันแบบนี้"
"ถ้าเป็นแล้วจะทำไม"
"เธอพูดว่าอะไรนะ"
"ลิตากับพี่ลูคัสเราเป็นแฟนกันแล้ว เพราะหลังจากเลิกกับพี่ลิตาไปอยู่ฝรั่งเศส เราติดต่อกันเรื่อย ๆ แล้วคุยกันถูกคอก็ตอบตกลงเป็นแฟนพี่เขาเลย"
"หึ เธอคิดว่าพูดออกมาแบบนี้ฉันจะเชื่อเหรอ"
"อย่าเดินเข้ามานะ พี่เอเดนถอยไปสิ" เธอพยายามขยับหนีเขาในตอนที่อดีตแฟนหนุ่มของเธอพยายามขยับตัวมาซุกเข้าที่ซอกคอของเธอ พร้อมกับขยับลงต่ำเรื่อย ๆ แต่เธอก็พยายามขัดขืนแต่ไม่เป็นผลเลย เพราะเขากักขังเธอไว้แน่นจนเธอไม่สามารถขยับหนีไปไหนได้
"ฉันไม่สน เพราะเธอเป็นของฉันของฉันคนเดียว" เขาพยายามฉีกกระชากเสื้อนักศึกษาของเธอออก พร้อมกับถกกระโปรงทรงเอออกเช่นกันแต่เธอจับเอาไว้แน่น
"พี่เอเดน ไม่เอาแบบนี้นะ"
"เอาสิ ฉันจะทำให้เธอจำเอาไว้ว่าเธอไม่มีทางเป็นของคนอื่นได้นอกจากของฉัน"
"ไม่เอา"
"อ้าขาออกกว้าง ๆ ฉันจะรำลึกความหลังว่าเราเคยมีความสุขกันขนาดไหน"
"เราเลิกกะ..."
"อย่าพูดว่าเราเลิกกันแล้ว หุบปากก่อนฉันจะหาอะไรมาอุดปากเธอไว้"
"แต่เราเลิกกันแล้วนะ"
"สงสัยอยากลองของ มานี่"
"อ่ะ ไม่นะ อื้ออ~~" เธอครางออกมาเบา ๆ ในขณะเดียวกันอดีตแฟนหนุ่มใช้มือสอดเกี่ยวบราเซียร์ออกมาพร้อมกับแหย่นิ้วเรียวยาวเข้ามายังร่องรักของเธอ
"อ่า...เอาออกไปนะ"
"บอกให้เอานิ้วออก แค่ครางออกมาแบบนี้เหรอ ใครมันจะหยุดได้วะ"
แจ๊ะ!! แจ๊ะ!!
"พอก่อนลิตาเจ็บ"
แจ๊ะ!! แจ๊ะ!! แจ๊ะ!!
"ลิตาเจ็บค่ะ จะไม่ไหวแล้ว"
"เธอไม่ได้เจ็บ เธอแค่เสียวมากเท่านั้น"
เธอพยายามขยับตัวหนีเขาแต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้เพียงแค่จิกเล็บลงบนผ้าปูเตียงเพื่อบรรเทาอาการทรมาน
"ร่างกายเธอมันซื่อสัตย์กับฉันมากนะ เผื่อเธอไม่รู้" เอเดนเขามองหน้าเธอผ่านความมืดสลัว เธอซึ่งไม่อยากเห็นหน้าเขาก็พยายามขยับหน้าหนีแต่ก็หันหนีไปได้ไม่นาน เพราะพี่เขาจับหน้าเธอหันกลับมาจ้องเขาไว้เหมือนเดิม
"พี่เอเดนคะ เราพอแค่นี้นะ" เธอพยายามพูดวิงวอนขอร้องให้เขาเห็นใจ
"ไม่"
"พี่เอเดน....อื้ออ"
"อืมมม..."
"พอนะอ๊าาาส์"
"อย่าปฏิเสธร่างกายตัวเองสิอ๊าาส์~ แฉะแย่แล้วสิเด็กดี"
"พี่เอเดนคะใส่ถุงยางนะ ลิตาไม่อยากกินยาคุมเลย" เธอคิดว่ายังไงตัวเองก็คงไม่รอดแล้ว เลยพยายามคิดป้องกันผลที่ตามมาดีกว่า
"ไม่ เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบใส่"
"แต่..."
"มาใกล้ ๆ หน่อย ฉันจะหาอะไรอุดปากเธอไว้"
"....." เธอพยายามขยับตัวออกจากพี่เขา ที่กำลังจะกดหัวเธอครอบท่อนเอ็นตัวเอง เธอที่สู้แรงเขาไม่ไหวก็จำยอมครอบตามที่เขาต้องการ "ไม่ ไม่นะ อ๊อก อึก..อื้มม~"
"อ่าา..ซี๊ดด! อมเข้าไป อ่าาส์" เอเดนครางออกมาอย่างมีความสุขช่างแตกต่างจากเธอสิ้นดี
"อึกอื้มม อ๊อก อะ..อ๊ะ"
"อื้ออ อึก! ไม่ต้องกลั้นเสียง"
"อื้ออ~"
"อ๊าาส์!~" เขาปล่อยน้ำสีขุ่นของเขาเข้ามาในปากของเธอเต็ม ๆ
"แคร่ก แคร่ก" เธอสำลักน้ำหน้าดำหน้าแดงออกมา น้ำของเขาไหลออกมาจากปากเธอเปรอะเปื้อนไปหมด
"เก่งจังเลย" เขาใช้มือเช็ดปากให้เธอจนสะอาด
"พอแล้วนะคะ ลิตาเหนื่อยแล้ว"
"จะพอได้ยังไงยังไม่ลงโทษเลย มานี่"
ฟุ่บ เขาจับเรียวขาของเธอแยกออกจากกัน ก่อนจะก้มเลียน้องสาวของเธออย่างไม่รังเกียจ เอเดนตวัดลิ้นเลียน้ำหวานจากร่องรักของเธอยังเอาแต่ใจ พร้อมกับสอดนิ้วเรียวยาวก็สอดใส่เข้าออก
"อื้ออ" เธอรู้สึกเจ็บช่วงล่างพร้อมบิดร่างกายไปมาอย่างทรมาน เขาขยับตัวขึ้นคร่อมร่างกายของเธอไว้กลางหว่างขา ชักเอาท่อนเอ็นขนาดใหญ่ของตัวเองชักขึ้นชักลงก่อนจะดันเข้ามาในช่วงล่างของเธอทันที
สวบ!!
"อย่าเกร็ง ผ่อนคลาย" เขาพยายามเล้าโลม จับขาเธอไว้ แล้วดันท่อนเอ็นที่เสียบคาไว้เข้าร่องรักเธออีกครั้งจนสามารถหอมหุ่มเอ็นเขาได้เกือบครึ่ง
"พี่เอเดนลิตาเจ็บมากเลย"
"นี่ฉันก็เบาสุดแล้วนะ" เขากระแทกเข้าออกวนไปจนเธอทั้งจุกทั้งเสียว ท่ามกลางเสียงกระแทกสอดประสานเสียงหอบหายใจทั้งสอง เธอนอนมองเขารังแกตัวเองด้วยสายตารำไรเหมือนตาจะปิดตลอดเวลา แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะเธอตอนนี้แทบไม่มีแรง
- ผู้เขียน
