เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมบิดขี้เกียจไปมาหลังจากรู้สึกตัว ก่อนจะลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ เพราะจำไม่ได้ว่าเมื่อคืนภาพมันตัดไปตอนไหน
แต่ก็ต้องรีบยกผ้าขึ้นปิดครึ่งหน้าตัวเองเพราะเปิดมาแล้วพี่หมอกกำลังนอนเท้าแขนมองหน้าผมอยู่ แถมจ้องแบบมีเลศนัยใส่อีกด้วย
รอยยิ้มของเขามันคือตัวร้ายในละครชัดๆ
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“อ่อ..” ผมขานรับในลำคอ
ตื่นมาหน้ามันก็ร้อนผ่าวจากสายตาที่เขามองมาอย่างกับจะกินผมอยู่เเล้ว เขานี่มันหื่นไม่เลือกเวลาของจริง
“เขินอะไรพี่ เมื่อคืนยังไม่เขินเลย”
“พี่หมอก”
"อะไร" เขาพูดพลางหัวเราะเบาๆ "พี่พูดจริง เมื่อคืนเรายัง.."
"ยังอะไร" ผมขลึงตาใส่
เจ้าตัวไม่ตอบแต่ซุกใบหน้าลงมาที่อกผมแทน
“ขอกอดหน่อยดิ”
"พะ..พี่หมอก"
สิ้นเสียงเขามือหนาก็ดึงตัวผมใต้ผ้าห่มเข้าไปกอดเอาไว้หลวมๆ
ผมหลบสายตาเขามองไปทางอื่น ไม่ใช่ไม่อยากมอง แต่เพราะผมเขินจนรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองไปหมดแล้ว
คนบ้าอะไรเล่นจ้อง
