คาเรนรับรู้ความวุ่นวายรอบตัว เสียงถกเถียงที่ดังข้ามหัวเขาไปมาพาคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมเล็กน้อย เขารู้สึกรำคาญเลยเลือกที่จะนอนหลับตานิ่งแทนการลืมตาตื่นมาร่วมวงสนทนาของพวกมัน เขารับรู้ทุกอย่างได้ยินทุกคำ
จนกระทั่ง….
“อ๊ะ” คาเรนสะดุ้งตื่นเต็มตาด้วยความตกใจ เมื่อรับรู้ถึงแรงกดทับหนัก ๆ ตรงหน้าอกความเจ็บแล่นพล่านจนเขาเบ้หน้าออกมาเล็กน้อย
“อ้าว ตื่นซะแล้ว” นักรบทำหน้าเสียดายพลางผละมือออกจากอกของคาเรน เพิ่งปั๊มหัวใจได้แค่สองสามทีพ่อตัวดีก็ฟื้นคืนชีพซะแล้ว แววตาที่มองมาพร้อมฆ่าเขาสุด ๆ จนเขารู้สึกหวาดหวั่นรีบถอยห่างจากมันไปนั่งแอบอยู่ด้านหลังของกองทัพแทน
“พวกมึงทำเชี่ยไรเนี่ย” สบถหยาบออกมาระคนหัวเสียพลันหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง คาเรนใช้มือนวดขมับแรง ๆ หวังให้มันคลายอาการเจ็บปวดขึ้นมาได้บ้าง “แล้วพวกมึงมาทำไมกัน” มองเพื่อนทั้งสามคนอย่างเอือมระอา จะถ่อสังขารมาถึงห้องทำไมก็ไม่รู้เห็นหน้าแล้วรำคาญฉ
