“เฮ้อ” ไม่รู้ว่าเป็นครั้งที่เท่าไรของวันแล้วเหมือนกันที่พริกจินดาเอาแต่นั่งถอนหายใจด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายยากจนคนรอบข้างลอบมองเธอด้วยความสงสัย
“เป็นอะไรของหล่อน“ เจ๊กิ้มแม่ของพริกจินดาเอ่ยถามหลังจากที่นั่งมองอาการของลูกสาวมาสักพักใหญ่ “ดูทำหน้าเข้า มีใครตายหรือไง”
“ไม่มีใครตายหรอกแม่ หนูแค่เซ็ง” ตอบกลับแม่เสียงเนือย ๆ
“ก็บอกแล้วว่าให้หาผัวหล่อ ๆ สักคนมาดามใจชีวิตจะได้ดูวุ่นวายไม่เวิ่นเว้ออยู่แบบนี้”
“ถ้ามันหาง่ายขนาดนั้นก็ดีสิแม่”
“ทำพูดไป ฉันติดต่อลูกชายเพื่อนฉันให้แกไม่เห็นจะเอา”
“ก็มันไม่ใช่สเปก”
“ลืมไปลูกแม่ชอบคนเลว เพราะคนเลวมันดูกร้าวใจ” เจ๊กิ้มเอ่ยอย่างประชดประชันลูกสาวคนเล็กด้วยความหมั่นไส้ ตั้งแต่ที่ลูกสาวโดนผู้ชายเทไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นผ่านมาหลายเดือนก็ยังไม่เคยเห็นพริกจินดาคิดคบหากับใครที่ไหนอย่างจริงจัง
เจ๊กิ้มในฐานะแม่จึงเกิดความหวังดีหาคนมาดามใจให้
ลูกสาวแต
