ผ่านไปสามสิบนาทีเห็นจะได้ที่เธอส่งข้อความไปหาคาเรนว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยววอนเขาซื้อมาให้เธอหน่อยเนื่องจากเธอไม่อยากไปซื้อเองในเวลาดึกแบบนี้ทว่าเธอก็โดนเขาปฏิเสธอย่างไม่ไยดี
คาเรน: อยากกินมากก็หาซื้อกินเอง ฉันไม่ว่างทำเรื่องไร้สาระแบบนั้นให้เธอหรอก
เขาทิ้งประโยคเจ็บแสบไว้แค่นั้นแล้วเขาก็หายไปเลย จนกระทั่งเวลาผ่านไปครู่ใหญ่เสียงกดออดหน้าประตูห้องของพริกจินดาก็ดังขึ้น พริกจินดาที่กำลังต้มมาม่าอยู่จึงเดินมาส่องตาแมวดูว่าใครกันที่มาหาเธอเวลานี้
”หืม“ เสียงหวานร้องออกมาด้วยความแปลกใจแววตาเต็มไปด้วยความสับสนและมึนงงเมื่อเห็นว่าคาเรนยืนอยู่หน้าของเธอ
เสียงกดออดหน้าห้องดังขึ้นซ้ำอีกและอีกครั้งเมื่อคนในห้องไม่มีทีท่าว่าจะเปิดประตูให้ คาเรนมีสีหน้าหงิกด้วยความไม่พอใจ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเตรียมจะกดโทรหาหญิงสาวให้เธอมาเปิดประตูให้
แกร่ก
แต่ประตูกลับถูกเปิดออกก่อนพร้อมร่างแบบบางที่ยืนจังก้าอยู่ตรง
