คณาภัทรช่วยพยุงหญิงสาวให้เดินกลับมาขึ้นรถของตัวเอง ลันล์ลลิตนิ่งเงียบไม่พูดไม่จาหลังจากที่เดินออกจากห้องประชุมมาแล้ว
"จะให้ไปส่งที่ไหน?" น้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นถามขึ้น ลันล์ลลิตหันไปมองจ้องหน้าคนที่นั่งประจำที่คนขับ
"กลับบ้านค่ะ ลันล์อยากกลับบ้าน"
"เรื่องบริษัทไม่ต้องไปสนใจมันหรอก อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิดไป ความรู้สึกของเธอมันสำคัญที่สุดนะลันล์"
"ลันล์สัญญาแล้วว่าจะช่วยลันล์ก็จะช่วย คุณคงต้องจัดการสะสางด้วยตัวเองต่อนะคะ ลันล์ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว"
"ลันล์รักเขางั้นเหรอ?"
"ไม่รู้ค่ะ ไม่รู้ว่าความรู้สึกจริง ๆ มันคืออะไร รู้แต่ว่ามันเจ็บตรงนี้ มันเจ็บมากเท่า ๆ กับตอนที่พี่ทำให้ลันล์เสียใจเลย"
ฝ่ามือเรียวข้างขวายกขึ้นทาบทับที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเอง ทั้งที่ที่ผ่านมาเธอไม่คิดที่จะมานั่งปรับทุกข์กับเขาอย่างตอนนี้มาก่อน เพราะในวันที่ใช้ชีวิตคู่อยู่ร่วมกันไม่ว่าเธอจะรู้สึกอย่างไรเขา
