อีกด้านของศาลา ติณณภพยืนมองหญิงสาวจากตรงนั้น เห็นลันล์ลลิตร้องไห้อยู่ตลอดเวลาตั้งแต่เขาเดินทางมาถึงแล้ว หญิงสาวคงเสียใจมากที่ต้องมาสูญเสียพ่อของลูกอย่างไม่มีวันกลับแบบนี้ เขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดี เพราะเขาก็เคยสูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับแบบนี้มาก่อนเหมือนกัน มันเป็นความเจ็บปวดที่แสนทรมาน เป็นวันที่รู้สึกว่าทุกอย่างมืดมนมองไม่เห็นหนทางที่จะเดินต่อ
สุดท้ายติณณภพก็ตัดสินใจเดินเข้าไปภายในนั้น เพื่อที่จะเคารพศพของคนที่จากไปตามความตั้งใจก่อนมาถึงตั้งแต่แรก
"ใครเชิญมันมาคะคุณ มันมาเยาะเย้ยลูกเราหรือเปล่า ขนาดตาภัทรตายไปแล้ว มันยังจะมาสมน้ำหน้าลูกเราอีกหรือยังไง?"
เสียงมารดาคณาภัทรเอ่ยขึ้น ติณณภพได้ยินทุกอย่าง แต่เขาหาจะสนใจไม่ เขาเดินตรงเข้าไปยืนที่หน้าโลงศพก่อนที่จะมีคนหยิบยื่นธูปให้เคารพศพหนึ่งดอกตามธรรมเนียม ติณณภพนั่งลงตรงหน้า พร้อมกับจ้องมองไปยังภาพถ่ายที่ดูหล่อเหลาและยิ้มให้กับท
