เธอถอดมันทิ้งเอาไว้บนโต๊ะหัวเตียงเหมือนว่าแหวนวงนั้นทำให้เธอร้อนจนสวมใส่มันไม่ได้อีกต่อไป เธอไม่คิดจะเขียนจดหมายสั่งลาคนใจร้าย ไม่พร่ำเพ้อว่ารักเขาขนาดไหน ให้เขาสมเพชเวทนาและดูถูกเอาได้ เธอจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย จะไม่ให้ใครตามเจอ ปิ่นปัทมาหยิบกระปุกออมสินเล็กๆ ของตัวเองขึ้นมา ในนั้นบรรจุเงินที่เธอนำขนมไปส่งขายเอาไว้ เพราะปกติเธอไม่เคยขอเงินเขมชาติใช้เลย เขาก็ให้เฉพาะค่ากับข้าว ของใช้ในบ้าน ส่วนใหญ่ของใช้และเสื้อผ้าเขาซื้อให้ โชคดีที่เธอไม่ได้งอมืองอเท้าขอเงินใครๆ ให้เสียศักดิ์ศรี “น้องหมูไปกับพี่ปัทนะคะ” กระปุกออมสินหมูเล็กๆ ที่เธอเคยไปเดินตลาดกับพุดกรองและซื้อมาเพราะเห็นว่าน่ารักดี ถูกกอดเอาไว้แนบอก ปิ่นปัทมาเดินอุ๊ยอ้ายๆ ออกจากบ้านอย่างมุ่งมั่น เธอเดินไปเรื่อยๆ พยายามระมัดระวังไม่ให้มีใครเห็น หนทางที่เดินไปช่างยาวนานเหลือเกิน แสงแดดที่สาดส่องมากระทบร่างทำให้เธอรู้สึกตาพร่า ทำไมมันร้