ร่างสูงผละออกจากกรอบประตูห้องครัว เขาเดินมาทรุดลงนั่งที่เก้าอี้ไม่นานคนเป็นภรรยาก็เดินตามมาเสิร์ฟข้าวต้มปลาหอมกรุ่นตรงหน้า
“แล้วเธอไม่กินหรือไง” เขาชะงักเมื่อเห็นว่ามีแค่ชามเดียว
“เดี๋ยวปัทไปทานในครัวค่ะ” เธอตอบอย่างเกรงใจ ไม่กล้าร่วมโต๊ะอาหารกับเขาหรอก เพราะเขาไม่ได้ชวน
“มากินด้วยกันที่นี่จะตายไหม” คำถามของเขาทำให้เธอเดินกลับเข้าครัวไปอีกครั้ง ก่อนจะมานั่งทานใกล้ๆ เขาอย่างเงียบๆ
ปิ่นปัทมายิ้มออกเมื่อเห็นคนที่ไม่เรื่องมากเพิ่มข้าวต้มอีกชาม เขาทานเงียบๆ แต่สีหน้าดูพึงพอใจ นั่นทำให้เธอมีกำลังใจอีกมากโข
“มื้อกลางวันคุณเขมอยากทานอะไรคะ ปัทจะทำให้ทาน” เธอต้องเอาปิ่นโตไปส่งเขาในไร่ จึงเอ่ยถามล่วงหน้า การต้องนั่งคิดเมนูอาหาร กับการทำตามเมนูอาหารที่คนอยากกินสั่ง มันง่ายกว่ากันเยอะ
“เธออยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันกินได้ทั้งนั้น”
“ค่ะ” ปิ่นปัทมารับคำมองร่างที่เดินจากไปแล้วรู้สึกมีความหวัง เธอหมุนก
