อันตงหยางควบม้าออกมาจากตำหนักโดยปลอมตัวเป็นองครักษ์ มุ่งตรงไปยังตลาดกลางเมือง ผ้าคลุมสีดำปลิวไสวไปตามสายลม ดวงตาสีเดียวกันนั้นฉายความเหี้ยมเกรียมชัดเจน ในใจขุ่นเคืองจนแทบไม่สามารถสงบจิตสงบใจลงได้ ทางเดียวที่จิตใจของบุรุษจะนิ่งสงบลงคงเป็นเพียงการเห็นร่างนองเลือดของผู้ที่ทำร้ายจางลี่ซือ
บุรุษร่างกำยำกระโดดลงจากหลังม้าแล้วสาวเท้าก้าวเดินตรงไปยังร่างของผู้ก่อการร้าย สภาพของมันเจียนตาย แขนขาบอบช้ำยากแก่การหยัดกายลุกขึ้นด้วยกำลังตนเอง
เจียงฮุ่ยหวงรีบเดินเข้ามาคำนับอย่างนอบน้อมก่อนจะรายงานตามจริงว่า…
“ไม่ยอมเอ่ยปากสิ่งใดเลยพะยะค่ะ”
ดวงตาเรียวคมตวัดมองร่างของบุรุษที่นอนคว่ำอยู่กับพื้นด้วยแววตาเย็นยะเยือก เจียงฮุ่ยหวงกระชากคอเสื้อของบุรุษผู้นั้นขึ้นให้คุกเข่าลงพื้น เมื่อปล่อยมือร่างที่ไร้การทรงตัวจึงหน้าทิ่มกับพื้นจนเกิดฝุ่นตลบ
“ผู้ใดสั่งเจ้ามา!?”เสียงเย็นเฉียบราวกับต้องการใช้เสียงฟาดฟันคนตรงห
