ณ พระราชวัง
ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ อิสตรีช่วงวัยบุบผาใกล้โรยราเผยริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้มพริมใจ แม้ว่าตนเองกำลังจะเดินหมากล้อมแพ้หลานชายก็ตาม
”เจ้าไม่ยอมให้ข้าเลยรึ?”ดวงตาซึ่งมีร่องรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลาเหลือบมองอันตงหยางพลางเคาะนิ้วลงบนกระดานจนเกิดเสียงดังรบกวนสมาธิของฝ่ายตรงข้าม
อันตงหยางเกลือบสายตาขึ้นมองไทเฮาก่อนจะเผยรอยยิ้มบางเบาแล้วยื่นมือออกไปหยิบหมากบนกระดาน
“เหตุใดจึงต้องยอมอ่อนให้ด้วยพะยะค่ะเสด็จย่า การสู้อย่างสุดกำลังที่มีคือวิถีนักรบอย่างกระหม่อม อีกอย่างถือเป็นการให้เกียรติเสด็จย่าตามแบบของกระหม่อมพะยะค่ะ”
“ตามแบบของเจ้าผู้เดียวน่ะสิ!”
“พะยะค่ะ มิมีผู้ใดเหมือนกระหม่อมพะยะค่ะ”เอ่ยด้วยท่าทางภูมิอกภูมิใจจนไทเฮาถึงกับหัวเราะออก
กิจกรรมยามว่างของไทเฮาคือการเล่นหมากล้อม ทว่าโดยส่วนมากผู้คนมักจะเดินเกมเป็นฝ่ายรองไทเฮาเสมอ ในคราแรกก็สร้างความสนุกสนาน ทว่านาน ๆ ไปกลับน่าเบื่อห
