“พรุ่งนี้ข้าต้องเข้าวัง หากเจ้าอยากเที่ยวเล่นย่อมได้”ขณะที่พูดก็ยื่นหน้าลงไปจูบเรือนผมนางเบา ๆ
“หยางอ๋องไปกับหม่อมฉันมิได้หรือเพคะ?”
“หากเจ้าต้องการย่อมได้ หลังกลับจากวังข้าจะแวะหาเจ้าแล้วค่อยกลับตำหนักพร้อมกัน”
“หยางอ๋องของหม่อมฉันใจดีที่สุดเลยเพคะ”
ไม่ว่าเปล่า นางยังยกแขนขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง ออกแรงรั้งเบา ๆ ให้บุรุษโน้มกายลงมาหาตนแล้วแนบริมฝีปากจุมพิตข้างแก้มบุรุษซ้ายที ขวาที พลางยิ้มหวาน หาได้รู้ตัวถึงการกระทำแสนอันตรายของตน
“หากเจ้าอยากออกไปเที่ยวเล่น อย่าริอาจทำเช่นนี้อีก”ส่งสายตาดุให้นางอีกครั้ง สตรีตัวน้อยเอียงคอมองด้วยความฉงนใจ ว่าตนเองนั้นได้กระทำสิ่งใดผิดพลาดออกไปอีก
“…?”
“มิเช่นนั้นข้าคงได้กกกอดเจ้าจนรุ่งสาง มิให้มีเรี่ยวแรงออกไปเที่ยวเล่นได้อีก”
เมื่อบุรุษเอ่ยถึงประโยคนี้นางก็เข้าใจอย่างชัดเจน ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อแล้วเตรียมจะก้มหน้าลง ทว่ากลับโดนบุรุษจู่โจมจูบเข้ามาเสีย
