หลังจากอันตงหยางกลับมาก็ตรงมาหาจางลี่ซือทันที ดวงหน้าหวานยังคงแต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มส่งมาให้ดังเช่นเคย ถ้าว่าสิ่งที่แปลกไปนั้นก็คงจะเป็นความรู้สึกหรือเปล่านะ ไม่รู้ว่าทำไมบุรุษถึงรู้สึกว่าวันนี้จางลี่ซือถึงดูเศร้าสร้อย
“อาการดีขึ้นแล้วหรือจึงออกมาเดินเล่นเช่นนี้?”
“หม่อมฉันไม่ได้เป็นอะไรมากเลยเพคะ ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงของฉันเพคะ”
“อืม…ข้าต้องเป็นห่วงเจ้าอยู่แล้ว”
หากเป็นไปก่อนนางคงจะหยอกเล่นกับประโยคนี้เพื่อออดอ้อน แต่ในวันนี้นางกลับปล่อยผ่าน…ไม่รู้ว่าทำไมนางถึงรู้สึกว่าทุกอย่างมันดูห่อเหี่ยวไปหมด ตั้งแต่ตระหนักได้ถึงความจริงที่ว่าอันตงหยางอาจมีสตรีนางอื่นอยู่ในใจเพียงแต่ไม่สามารถเปิดเผยออกไปได้เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงคู่หมั้นขององค์รัชทายาท
“เจ้าเป็นอะไรไป ไม่สบายตรงไหน…!”บุรุษยกมือขึ้นเพื่อหมายจะทาบลงบนหน้าผากเนียนแต่อิสตรีกลับถอยห่าง… แม้แต่ตัวนางยังแปลกใจกับตัวเอง…
“เอ่อ…”
แขนแกร่งย
