“รดาไม่ชอบนั่งแบบนี้เลย” แพรรดาบ่นเมื่อขากลับทิวัตถ์จองตั๋วชั้นเฟิร์สคลาส เพราะเป็นวันธรรมดาคนเลยไม่เยอะเท่าไหร่
“ทำไมล่ะ ผมว่าสบายดีออกดูสิทั้งชั้นมีแค่เราสองคนเอง ผมว่ามันส่วนตัวดีนะ”
“มันเหงาๆ ค่ะ แล้วมันก็แพงมากด้วย”
“มันแพงก็จริงแต่มันก็คุ้มที่เราจะได้อยู่กันตามลำพังนะ”
“ตามลำพังเหรอคะ แล้วแอร์ล่ะ” หลังจากเครื่องเทคออฟแพรรดาก็เห็นว่าแอร์โฮสเตสเอาอาหารและเครื่องดื่มมาให้แต่ ตอนนี้เธอไม่เห็นอีกเลย
“ผมบอกให้เขาไปพัก ถ้าต้องการอะไรจะเรียกเขาเข้ามาเอง ส่วนเราก็ได้อยู่กันตามลำพังอีกหลายชั่วโมงเลย”
“รดาไม่อยากให้ถึงเมืองไทยเลย อยากอยู่กับคุณนานๆ” หญิงสาวส่งเสียงอ้อน มองเขาด้วยนัยน์ตาหวาน
“อยากมานั่งกับผมไหม”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ที่นั่งไม่กว้างขนาดนั่งสองคนได้สักหน่อย รดาไม่อยากเบียดคุณหรอกค่ะ”
“มานั่งตักผมสิ”
“รดากลัวคุณเมื่อย”
“ถ้าเมื่อยจะบอกเอง นะมานั่งด้วยกัน” เมื่อเห็นสายตาและน้ำเ
