รถคันหรูจอดใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าคอนโดมิเนียมของแพรรดา ตลอดระยะทางจากโรงแรมอันเป็นสถานที่จัดงานมาจนถึงที่นี่ทิวัตถ์ได้แต่นั่งเงียบจนแพรรดากลัวว่าเขาจะโกรธเรื่องที่เธอกับภีมวัชช์สนิทสนมกัน แต่ใจหนึ่งก็แอบคิดว่าที่เขาเอาแต่เงียบก็อาจจะเป็นเพราะกำลังหึงเธอก็เป็นได้
“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“คุณรู้สึกขอบคุณจริงเหรอรดา” เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่
“ทำไมถามแบบนั้นล่ะคะ”
“ผมคิดว่าคุณอยากให้เพื่อนผมมาส่งเสียอีก”
“ท่านรองหมายถึงคุณภีมเหรอคะ”
“ก็ใช่นะสิ ผมเห็นว่าเขากับคุณคุยกันถูกคอเหมือนสนิทกันมานาน”
“เราคุยกันเรื่องที่รดากับน้องของเขามีชื่อคล้ายกันค่ะ”
“แค่นั้นเหรอ”
“คุณภีมบอกว่าท่านรองเคยจะหมั้นกับน้องสาวของเขา แต่ท่านรองก็ปฏิเสธจริงไหมคะ”
“เรื่องนี้มีทั้งจริงและไม่จริง”
“พอจะเล่าให้รดาฟังได้ไหมคะ”
“มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม”
“รดาขอโทษค่ะ รดาก็แค่อยากรู้ว่าเพราะอะไรท่านรอง
