มธุมาสชะงักกึก มองหน้าบิดาและผู้ชายที่รักสลับกันอย่างสองจิตสองใจ พ่อเธอป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้อหัวใจอ่อนแรงและเคยเส้นเลือดในสมองแตกมาแล้วครั้งหนึ่ง กว่าจะรอดมาได้ก็นับว่าปาฎิหาริย์มากแล้ว หากคราวนี้เธอขัดใจท่านจนอาการกำเริบขึ้นมาอีก เธอไม่กล้าคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น และยิ่งไม่เอาชีวิตของท่านมาเสี่ยงด้วย
หญิงสาวหันมองไปยังกัญจน์ที่นอนมองเธอแกมวิงวอนแกมคาดหวัง เธอเดินเข้าไปกุมมือเขาอีกครั้ง น้ำตาร่วงเผาะไม่ขาดสาย หัวใจก็ยิ่งปวดหนึบเหมือนไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แม้แต่จะอ้าปากปลอบขวัญหรือขอโทษเขาสักคำก็ยังพูดไม่ออก
‘รอมาร์ก่อนนะคะ มาร์จะกลับมาหาพี่ กลับมาช่วยพี่ มาร์สัญญา’
มธุมาสได้แต่มองตาเขาอย่างจริงจังแล้วเอ่ยคำพูดเพียงในใจ บีบกระชับมือเขาแน่น ก่อนจำใจจะต้องปล่อยมือเขา เมื่อบิดาจูงมือเธอเดินออกไป
“มาร์อย่าทิ้งพี่ไป... อย่าไป...”
กัญจน์ผวาเอื้อมมือหมายจะไขว่คว้าหญิงสาวที่เดินหันหลังไม่เหลียวกลับม
