มธุมาสมองผ่านกระจกบานกรุไปยังร่างของบิดาที่นอนแน่นิ่งไม่ไหวติง สีหน้าซีดขาวไร้สีเลือด มีเครื่องไม้เครื่องมืออะไรก็ไม่รู้มากมายช่วยพยุงชีพจรและลมหายใจของท่านยังคงอยู่ ดวงตาคู่เฉี่ยวกบไปด้วยน้ำตา ยกมือเกาะกระจกราวกับมันจะช่วยทำให้เธออยู่ใกล้ชิดท่านได้มากที่สุด
ทุกครั้งที่ลืมตาขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอนึกถึงเต็มไปด้วยความหวาดกลัวก็คือ บิดาจะล้มหายตายจากโดยที่เธอไม่รู้ ไม่มีโอกาสได้ล่ำลาดูใจเป็นครั้งสุดท้าย สองขาจึงมักเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องไอซียู นั่งเฝ้าท่านอยู่ตรงนี้ทุกวันไม่ยอมขยับไปไหน
หญิงสาวผละออกห่างจากกระจก เดินตรงมาที่นายแพทย์ใหญ่หลังเข้าไปตรวจดูอาการของพ่อเธอ น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความคาดหวังเหมือนทุกๆ วัน
“คุณพ่อฉันเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”
สีหน้าของนายแพทย์นิ่งขรึม ดับความหวังในใจเธอวูบ
“ยังไม่พ้นขีดอันตรายครับ หมอเกรงว่าถ้าคุณพ่อคุณนอนไม่ได้สติแบบนี้ต่อไป คุณอาจต้องทำใจเอาไว้บ้าง”
