พิมพ์รวีใจเต้นระส่ำ ยิ้มจืดเจื่อน หายใจไม่ทั่วท้องอย่างคนมีชนัก ที่เธอไม่อ้วน ท้องไม่โตขึ้น ก็เพราะไม่มีเด็กอยู่ในนั้นมาตั้งแต่แรกน่ะสิ ถึงอยากจะมีก็มีไม่ได้ เพราะเขาไม่ยอมให้ความร่วมมือกันแต่โดยดี
“คนท้องก็แบบนี้ละค่ะ สามวันดีสี่วันป่วย ยิ่งช่วงนี้พริมแพ้ท้องหนักด้วยก็เลยทานอะไรไม่ค่อยลง”
“ทานไม่ลงก็ต้องฝืนทานบ้าง ผมเป็นห่วง” กัญจน์เอ่ยหน้าเคร่ง สายตายังไม่ละไปจากหน้าท้องของคนรัก
“ถ้าคุณเป็นห่วงพริมกับลูก งั้นคืนนี้ค้างกับพริมนะคะ อยู่เป็นเพื่อนลูกหน่อย แกคงจะดีใจถ้ารู้ว่ามีคุณพ่อมาอยู่กับแก เขาว่ากันว่าถึงลูกจะยังอยู่ในท้อง แต่ก็รับรู้และสัมผัสได้ถึงความรักของคนเป็นพ่อเป็นแม่ได้นะคะ”
ปฏิเสธไม่ได้ว่า ‘ลูก’ ทำให้เขาใจอ่อนยวบ คำพูดบอกปัดที่ติดอยู่ตรงริมฝีปากจึงถูกกลืนลงไปในลำคอ
“ก็ได้”
“ขอบคุณมากนะคะ คุณดีกับพริมกับลูกมากจริงๆ พริมรักคุณค่ะกัญจน์” เธอคลี่ยิ้มหวาน เอ่ยทั้งน้ำตา เขย่งปล
