ในค่ำคืนเดือนมืดที่เงียบสงัดและอ้างว้าง กัญจน์นอนพลิกตัวกระสับกระส่ายไปมา เงยหน้ามองหาดวงดาวสักดวงผ่านหลังคาซันรูฟ แต่พวกมันก็ใจร้ายไม่ยอมส่องแสงวิบวับ เหมือนกับใครบางคนที่เอาแต่หลบหน้า ไม่ยอมให้เขาได้เห็นได้ชื่นใจบ้างเลย
“พี่คิดถึงมาร์จัง ป่านนี้มาร์จะทำอะไรอยู่นะ จะนอนหลับรึยัง ฝันถึงพี่บ้างรึเปล่า”
กัญจน์รำพันฝากสายลมที่ไม่รู้ว่าจะพัดพาไปแว่วให้เธอได้ยินบ้างหรือไม่ ในใจเฝ้าขบคิดหาวิธีรุกคืบให้ได้ใกล้ชิดเธอมากกว่านี้ ขืนอยู่แบบนี้อีกไม่กี่วันเขาคงลงแดงตายเพราะความคิดถึงแน่
ใจนึกอยากจะติดสินบนแม่บ้านให้ช่วยพาเขาเข้าไปในบ้านหามธุมาสสักหน่อย แต่ก็ไม่อยากทำให้หล่อนเดือดร้อน เท่าที่ขอร้องมอบสินน้ำใจให้แม่บ้านรับข้าวของที่เขาแอบซื้อมานำไปทำอาหารให้คนท้อง ตามเมนูที่เขาผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนทุกวัน แค่นี้เขาก็เกรงใจมากพอแล้ว หากมธุมาสรู้เข้าจะพานโกรธหล่อนไปด้วย
ที่สำคัญเขาไม่อยากทำอะไรที่ขัดใจเ
