“หลีกไป!”
เสกสรรมุ่นคิ้ว ขณะถอยฉากหลบให้พนักงานที่เดินตามหลังกัญจน์มาแตะคีย์การ์ดสำรองเปิดประตู ความสงสัยที่ว่าเจ้านายเขาเหาะมาจริงๆ ใช่ไหมยังไม่ทันหายไปจากปลายสมอง บานประตูก็ถูกคนร้อนใจถีบออกเต็มแรงเสียงกระแทกดัง ‘ปัง!’
ภาพชายหนุ่มโอบกระหวัดรัดร่างบอบบางไว้ในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอมกระทบสายตาเสกสรรเต็มๆ เขาหันขวับมองไปยังเจ้านายหนุ่มแล้วก็ใจหายวูบ เมื่อสีหน้าของกัญจน์ยามนี้ถมึงทึงจนดูแทบไม่ได้ ดวงตาเย็นชาคมกริบเหมือนใบมีดที่ตัดแขนของคชาออกได้ในชั่วพริบตา
“มีอะไรกันเหรอครับ” ทว่าเศรษฐีหนุ่มเมืองใต้กลับตีหน้าซื่อราวกับไม่รู้
“ผมมารับคน” กัญจน์เค้นเสียงต่ำติดลบ สายตามองมธุมาสที่มึนเมาหลับตาพริ้มซบไหล่คชาแล้วเอื้อมมือกระชากร่างบางออกมาทันที แต่ถูกคชาดึงไว้ไม่ยอมปล่อยคนโดยง่าย
“ไม่ดีมั้งครับ คุณให้คนกับผมมาแล้ว จะมาทวงคืนง่ายๆ ได้ยังไง”
“ถ้าคุณต้องการ ผมจะส่งคนใหม่ที่ดีกว่านี้มาให้”
คชากระต
