กัญจน์นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หุบ ไม่คิดว่าวันหนึ่งจะมีโอกาสได้เห็นภาพที่งดงามตราตรึงใจแบบนี้...
มธุมาสอุ้มลูกน้อยอยู่ในอ้อมอก กำลังให้นมอยู่ สีหน้าของคุณแม่หมาดๆ เต็มไปด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานที่อ่อนโยน ปลายนิ้วลูบไล้เด็กน้อยแผ่วเบา กิริยาแสนรักใคร่อาทร ช่างเป็นภาพที่สวยงามจับจิตประทับใจไม่รู้ลืม สวยยิ่งกว่าทิวทัศน์ใดที่หายากในโลก หรือภาพวาดที่ศิลปินเอกรังสรรค์ให้ชวนตื่นตะลึง
เมียเขาก็แสนสวย... ลูกสาวเขาก็น่ารัก...
คิดแล้วอดที่จะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาจับภาพความงดงามที่หาดูได้ยากอย่างนี้หลายๆ ช็อตไม่ได้ เอาไว้ดูแก้คิดถึงตอนที่เขาต้องไปทำงาน
มธุมาสเงยหน้ามองตามเสียงกดแชะๆ ที่ได้ยิน ดวงตาสบสานสายตาสดใสเปล่งประกายเหมือนแก้วใสๆ ที่บรรจุไปด้วยความรักจนล้นปริ่ม แล้วก็พลันหน้าแดง เขาเอาแต่จ้องทรวงอกอวบของเธอที่ถูกลูกสาวดูดดื่มอย่างตะกลาม สายตาหื่นหิวโลมเล้าไปที่เต้าอวบอีกข้างที่ลูกสาวบีบขยำ กลืนน้ำลาย
