ช่วงเย็น_
"ไม่เป็นไรหรอกนะเฟอร์ วันนี้ยังไงเราก็ต้องรีบกลับอยู่แล้ว ไม่กล้าไปดื่มหรอกกลัวหลงทางน่ะ" เสียงหวานเอ่ยบอกทางโทรศัพท์มือถือ เมื่อถึงเวลาเลิกงานของเธอแล้วเตรียมเดินลงมาข้างล่างตึก เพื่อเรียกรถสาธารณะประจำทาง
"โอเคไว้เจอกันนะ" สองเท้าเล็กในคัชชูคู่สูงเดินมาหยุดตรงประตูทางเข้า แล้วนำเครื่องมือสื่อสารเก็บใส่กระเป๋าสะพาย แต่ทว่าเธอจำรถยนต์คันเก่านี้ได้ มันกำลังจอดรอบางอย่างอยู่มุมตึก
"เจ้าขา! อย่าเพิ่งรีบไปสิ วันนี้ลุงตั้งใจมารับเรากลับไปหาแม่นะ" ชวลิตอยู่ในชุดเครื่องแบบของหน่วยงานนึง เพราะเขาเป็นนายอำเภอในต่างเมือง เร่งฝีเท้าเดินตามร่างอรชรที่ทำท่าไม่อยากสนทนา
"เจ้าขาไม่ว่างค่ะ กลับไปด้วยไม่ได้เด็ดขาด"
"แต่มะลิไม่สบายนะ เราจะใจดำไม่ไปดูแลแม่ตัวเองหน่อยเหรอ"
"......" ถ้อยคำประโยคนั้นมันเป็นดั่งมีดปลายแหลม แทงลงเข้าในขั้วหัวใจดวงเล็ก ครั้งนึงก่อนที่บิดาจะเสียเคยฝากฝังมารดาไว
