6.ไม่รู้จักเหมือนกัน
846 คำ
เอี๊ยดดด~
"หื้ม..เสียงอะไรอ่ะเฟอร์?" คนงีบหลับไปได้ชั่วโมงกว่าต้องสะดุ้งตื่น เพราะเสียงรถเบรกดังสนั่นชนิดที่ว่าพวกเด็กแวนซ์ยังต้องอาย
ร่างอรชรรีบลุกจากโซฟา ไปสะกิดเพื่อนสาวที่นอนหลับจากความเหนื่อยเช่นเดียวกันบนเตียง
"รถคนในบ้านเนี้ยแหละ ไม่ต้องตกใจนะเจ้าขาเรื่องธรรมดาสำหรับที่นี่แล้ว"
"อย่างนี้คือธรรมดาเหรอ..." อาการง่วงนอนหายเป็นปลิดทิ้ง เธอเลยลุกไปล้างหน้าในห้องน้ำ พบสิ่งของหรูหราไม่ค่อยกล้าหยิบใช้เท่าไหร่ เลยเลือกจะล้างหน้าเรียกความสดชื่นเล็กน้อยก็พอ
"ม๊าบอกว่าจะมีคนมาตอนเย็นเยอะหน่อยนะเจ้าขา เลือกชุดของเราไปใส่ได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจกันหรอก"
"เราว่าเรากลับบ้านก็ได้นะเฟอร์ ตอนแรกว่าเกรงใจแล้ว ตอนนี้ยิ่งรู้สึกหนักกว่าเดิมอีก" พอเห็นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่รวมกับเสื้อผ้าระยิบระยับด้านใน ทำคนไม่เคยใช้ของแพงไม่กล้าจะแตะต้อง
"เราเป็นเพื่อนกันนะเจ้าขา เรื่องแค่นี้เฟอร์ไม่แคร์หรอก"
"แต่เราอ่ะแคร์ ขอเลือกตัวเล็กๆ น้อยๆ ก็พอนะ ไม่กล้าใส่อ่ะกลัวมันบาดผิว" หน้าสวยยิ้มเจื่อนพอมองชุดเดรสในมือเพื่อนสาว กลิตเตอร์ระยิบระยับชวนเคืองระคายตอนใส่
"เอาอย่างนั้นก็ได้ แต่เราเรียนจบทั้งคู่นะจะสวยคนเดียวก็ยังไงอยู่"
"อย่าบอกนะว่าจะใส่เป็นแฝดกันเลย?" ดวงตากลมกระพริบปริบมองสองชุดเดรสแบบเดียวกัน ต่างกันแค่สีชมพูอ่อนและฟ้าสดใส
"แน่นอน"
"บ้าไปแล้วน่าเฟอร์"
"งั้นเราเปลี่ยนก็ได้ แต่ขอจี๊ดจ๊าดหน่อยนะ ไม่ชอบหวานๆ "
"จ้ะ..." เธอถึงกลับเหลือกตามองบน ระหว่างชุดเดรสสีชมพูอ่อนในมือตัวเอง และชุดเกาะอกสีขาวของเฟอร์รี่ เพราะอีกฝ่ายแทบจะน้อยชิ้นอย่างไม่ใส่ซะดีกว่า
ตึก! ตึก! ตึก!
"อย่าทิ้งเราไว้คนเดียวนะ ไม่กล้าคุยกับใครหรอก ไม่รู้จักเลยสักคน" เสียงหวานบอกทางเพื่อนสาว หลังแต่งตัวเสร็จลงมาต้อนรับพวกคนรู้จักของครอบครัวเฟอร์รี่ ระดับมหาเศรษฐีและไฮโซมีชื่อเสียง
"ระดับเกียรตินิยมการตลาดเนี้ยนะ?"
"ก็ประมาณนั้น" ผมยาวลอนสีน้ำตาลพริ้มไสวตอนลมเย็นพัด ตรงลานกว้างหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ถูกตกแต่งสำหรับงานเลี้ยงเล็กๆ ในสายตาเจ้าของบ้าน
"ของขวัญอ่ะ ดีใจด้วยนะเรียนสมใจน่ะ" อัลฟาร์ดถือกล่องของขวัญมาทักทายเฟอร์รี่ ในเวลานั้นเองเจ้าขารีบเบี่ยงตัวหนี ทำไมถึงรู้สึกคุ้นหน้าเขาราวกับคนในร้านอาหารวันนั้น
"รู้กันด้วยเหรอเนี้ย แต่ขอบใจนะดีกว่าไม่ได้"
"แล้วนี่ใครอ่ะ?" คนบอกมองร่างอรชรผิวสุขภาพดีโชว์แผ่นหลัง แต่ไม่ยอมหันหน้ามาทักทาย
"เพื่อนฉันเองเรียนจบมาพร้อมกัน เจ้าขาหันมาคุยกับญาติเราหน่อย"
"โทษทีนะเฟอร์ เหมือนมีอะไรติดหน้าเราอ่ะ...เดี๋ยวขอเข้าบ้านแป๊บนะ" มือบางยกขึ้นปิดระหว่างจมูกและเรียวปากลิปสติกสีพีช รีบเดินแยกเพื่อนสาวไปทางหลังบ้าน จะเป็นโซนห้องน้ำสำหรับแขก
"เป็นไรหรือเปล่านะ?"
"ว่าแต่เฮียปอร์เช่ให้อะไรเหรอ เห็นว่าถูกใจจนยอมไปเรียน"
"บริษัทอ่ะ พอดีอยากเป็นเจ้นอนกิน"
แก๊ก~
"เขาจะจำเราได้ไหมอ่ะ?" เจ้าขาเอ่ยถามตัวทันที หากอีกฝ่ายจำเธอว่ากลับไปพร้อมเพื่อนเขา แล้วจะเล่าให้เฟอร์รี่รู้หรือเปล่าจะกล้าคบหากันอีกได้ยังไง
สองมือบางยกเทียบหน้าอกอวบ ผ่านระดับเกาะอกเพิ่มแขนตุ๊กตาพองฟู
"ต้องลืมไปแล้วแน่ๆ มันผ่านมานานแล้วนะเจ้าขา..." ในคืนนั้นเธอแทบจะไม่ได้แต่งหน้าสักเท่าไหร่ ยกเว้นวันนี้ที่เพื่อนสาวแต่งให้เต็มความสวย
พอคิดได้อย่างนั้นมือบางรีบรวบผมยาวมาไว้ข้างเดียว ปัดไรผมเล็กน้อยให้เป็นธรรมชาติ
"....." สองเท้าเล็กเริ่มลังเลพอจะเดินก้าวเท้าออกนอกประตู เลยยื่นหน้าไปชะโงกมองรอบด้านก่อน ถึงกล้าขยับพื้นที่เหยียบมายืนเรียกความมั่นใจ
"จะไปเข้าห้องน้ำน่ะ ไว้ค่อยคุยกันได้ไหม?"
"เฟอร์รี่..." เธอจำเสียงเพื่อนสาวได้ เลยรีบมองหาเผื่อว่าจะขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า ขืนอยู่ไปอย่างนี้ดีไม่ดีคงรู้สึกอายแทน
"เราว่าจะมาดูเจ้าขาพอดีเลย เป็นอะไรเหรอถึงเดินมาน่ะ?"
"เจ้าขา?" ร่างสูงหมุนตัวตามต้นเสียงคนสนิท เขาจำชื่อนี้ได้แน่นอนว่า....เธออยู่ตรงหน้า!
"คะคุณ..." อย่างกับแขนขาอ่อนแรงยวบ ยิ่งกว่าโลกกลมแทบจะเหวี่ยงความโชคร้ายมาซ้ำเติม
เธอเจอเข้ากับใบหน้าหล่อเหลาของคนแปลกหน้าในคืนนั้น บุคลิกยังดูดีเช่นเดิม ที่สำคัญเค้าโครงความเป็นผู้ใหญ่ที่มีมากขึ้น
"รู้จักกันด้วยเหรอ?" เฟอร์รี่มองทั้งเดลต้าและเจ้าขา
"มะไม่รู้เลย ไม่รู้จักเขาหรอก" คนบอกลอบกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
"อืม ก็ไม่รู้จักเหมือนกัน"
............................................
- ผู้เขียน
