มนตระการไม่อาจซ่อนความกังวลใจเอาไว้ได้เลย คิ้วได้รูปที่พาดเหนือดวงตากลมโตขมวดมุ่น หญิงสาวยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน ทอดสายตาไปเบื้องหน้าที่ความมืดคืบคลานเข้ามาอย่างไร้จุดหมาย ครั้นจะสอบถามถึงอาการเจ็บป่วยของแพรใจเธอก็ยังไม่กล้าพอ ได้แต่เก็บเรื่องที่ได้ยินมาครุ่นคิดอย่างปลงไม่ตก
“เพราะแบบนี้หรือเปล่าอาแพรถึงให้เราแต่งงานกับคุณจักร”
มนตระการอดไม่ได้ที่จะคิดแบบนั้น แพรใจคงเกรงว่าจะไม่มีใครคอยดูแลเธอกระมัง มนตระการทราบซึ้งในน้ำใจของอีกฝ่าย แวบหนึ่งที่คิดอยากจะซักถามให้รู้ดำรู้แดงไปเลยว่าตกลงแพรใจป่วยเป็นอะไรกันแน่ ความคิดตีรวนสับสนอยู่ในหัวพักใหญ่มนตระการก็ได้บทสรุปว่าในเมื่อแพรใจไม่ได้บอกเธอก็ไม่ควรไปซักถามให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ และมนตระการก็เชื่อเหลือเกินว่าในวันผ่าตัดอย่างน้อยแพรใจก็น่าจะบอกให้เธอได้รับรู้ และจะรอวันที่แพรใจเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
มนตระการยืนนรับลมเล่นอยู่ที่ระเบียงอีกพักใหญ่จน
