ร่างสูงของเด็กหนุ่มวัยสิบแปดย่างสิบเก้าทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาราคาแพงหลังจากที่เพิ่งจบเกมการเล่นสนุ๊กเกอร์กับเพื่อนสนิท
"ไอ้เหี้ย กูก็ยังเอาชนะแม่งไม่ได้" เป็ดเอ่ยด้วยความรู้สึกหัวเสียไปกับการพยายามเอาชนะเพื่อนตัวสูง ทว่าทักษะการเล่นของไทก้านั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่เขาจะสามารถเอาชนะได้
"กูว่ากูแม่งเป็นเกมแล้วนะเว้ย ไอ้สัสก้า..."
"...ไมมึงแม่งเจ๋งจังวะ" ปากหนายังคงพึมพำไม่หยุดพร้อมกับหยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ ซึ่งไทก้าก็ไม่ได้ตอบกลับอะไร ยกกระป๋องน้ำอัดลมในมือขึ้นกระดกดื่มในชุดลำลองปกติ หลังจากที่ไปเอาใบเรียนจบอย่างเป็นทางการกับทางโรงเรียนเก่าเสร็จ คนตัวสูงก็ขับรถกลับบ้านตัวเองไปเพื่อทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าและต้องการโผล่หน้าไปให้คนเป็นแม่ได้เห็น แน่นอนว่าพอวาวาเผลอ ไทก้าก็รีบออกมาจากบ้านอีกครั้ง
"หรือเพราะมึงใส่ชุดอยู่บ้านแล้ววะ มึงถึงเล่นได้เก่งกว่ากู"
"เหตุผลปัญญาอ่อน" เรียวปากห
