มือที่กุมผ้าขนหนูผืนเล็กเพื่อเช็ดผมที่เปียกหมาดๆ คล้ายจะหลุดเคลื่อนไหวไปเสียดื้อๆ
สัมผัสจากฝ่ามือหนาที่ลูบเบาๆ บริเวณเอวของฉัน กระตุ้นให้ฉันก้มหน้าลงมาสบตากับโอโซนทันที
“ทำไมเฌอถึงไปที่นั่น ทำไม…”
“เราแค่อยากรู้ว่านายหายไปไหน อยู่ดีๆ ทำไมถึงหายไป เพิ่งรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นเพราะเรา”
“เพราะเราต่างหากล่ะ”
“…”
“เราที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน เฌอไม่ผิดอะไรเลย”
“…”
“แต่เฌอรู้ใช่ไหมว่าสิ่งที่เราทำมันไม่ใช่แค่รู้สึกผิด แต่เราไม่อยากเสียเฌอไปจริงๆ”
“ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ตั้งแต่วันที่เฌอบอกว่าเฌอไม่มีวันเป็นมือที่สามของใคร! คำนั้นมันทำให้เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกผิดมาก เราไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เราทำมันจะดูร้ายแรงขนาดนั้น เราไม่เคยคิดว่าจะมีผู้หญิงคนไหนเข้ามามีอิทธิพลต่อเราได้ขนาดนี้ มารู้ตัวก็ตอนที่มันถลำลึกไปแล้ว เราเสียเฌอไม่ได้แล้ว”
“ถ้านายแคร์เราขนาดนั้น นายรู้หรือเปล
