จิลลา Talk
หลังจากที่คุณเมคาขับรถออกไป ฉันก็เลยเดินมานั่งที่ป้ายรถเมล์เพื่อที่จะหารถแท็กซี่โบกเพื่อจะกลับบ้าน แต่นั่งรอจนมืดก็ไม่มีวี่แววของรถแท็กซี่เลย เหมือนราวกับว่าพร้อมใจกันไม่มายังไงยังงั้น
"จะกลับยังไงล่ะ เริ่มมืดแล้วด้วย" ฉันบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ คนที่อยู่แถวนี้มักจะรู้กันดีว่ามืดเมื่อไหร่ถนนเส้นนี้จะเปลี่ยวทันที เพราะตอนกลางคืนไม่ค่อยมีคนขับผ่านซักเท่าไหร่ถึงจะเป็นทางหลักก็เถอะส่วนใหญ่นิยมไปใช้เส้นทางลัดกันทั้งนั้น
"เดินก็ได้" ฉันถอนหายใจออกมายาวๆ เมื่อนั่งรอรถแท็กซี่จนเหนื่อย ก่อนจะลุกยืนขึ้นคว้ากระเป๋าเดินตามทางไปเพื่อจะกลับบ้าน
ระหว่างทางฉันก็เดินคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยเพื่อไม่ให้สมองมันว่างและคิดอะไรที่มันฟุ้งซ่านจะได้ไม่กลัวด้วย
ฉันเดินตามแสงไฟจากโทรศัพท์ของตัวเองมาตามซอยเรื่อยๆ ถนนเส้นนี้ไฟไม่ค่อยจะสว่างซักเท่าไหร่ มันจะสลัวๆ ซะมากกว่า ตอนเดินเลยต้องหาแสงไฟช่วยเพร
