บทที่ 10 ขอโทษ
444 คำ
"หยุดนะ!! ถ้าคุณล่วงเกินฉันแม้แต่นิดเดียวละก็.."
"ละก็อะไร คุณจะทำอะไรผมได้จิลลา โดนผมรวบไว้ขนาดนี้" เมคาพูดพร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากให้จิลลา
"ฉันก็จะหนีคุณไปให้ไกลๆ เลยไง "
"คุณไม่กล้าหรอก เพราะครอบครัวของคุณอยู่ในกำมือของผม ถ้าคุณอยู่ไม่ถึงสามปีผมก็จะไม่ใช้หนี้ให้ครอบครัวคุณ"
และนี่คือพันธะที่ผูกให้จิลลาต้องอยู่กับเมคาเธอไม่มีทางเลือกได้เลย เบื้องลึกที่พ่อแม่ของเมคายอมให้แต่งงานด้วยนั้นก็เพราะที่จะต้องการให้จิลลามาจัดการเมคาให้อยู่หมัด ให้เมคาเลิกเที่ยวเลิกซื้อผู้หญิงมากิน แต่ทุกอย่างที่จิลลาทำก็เพราะคำว่า ทดแทนบุณคุณล้วนๆ
"ฮึกกก ปล่อย!!" จิลลาน้ำตาไหลพรากเมื่อเมคาซุกไซร้ไปตามคอระหงของเธอราวกับโหยหาเรื่องนี้เอามากๆ
"จิลลา.." เมคาเอ่ยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเมื่อเห็นจิลลาร้องไห้ออกมา ตั้งแต่ที่อยู่ด้วยกันมาเขาไม่เคยเห็นน้ำตาของเธอเลยสักครั้ง และนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็น เมคาเข้าใจมาตลอดว่าจิลลาเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งเอามากๆ แต่วันนี้เขากลับคิดอีกแบบนึง น้ำตาของเธอมันกำลังบ่งบอกถึงความอ่อนแอที่เธอกักเก็บมันมาตลอดโดยไม่ให้ใครรู้
"ปล่อยฉัน!!" จิลลาดิ้นจนหลุดจากพันธะของเมคาก่อนจะรีบดึงเสื้อที่หลุดลุ่ยมาปกปิดหน้าอกตัวเองไว้
"ผะ..ผมขอโทษผมไม่คิดว่าคุณจะกลัวขนาดนี้" เมคาพูดด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด เมื่อเห็นจิลลานั่งตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณกรุณาอย่าเอาฉันไปเปรียบ ออกไปจากห้องฉัน"
"..." เมคาเงียบ
"ออกไป!! ฉันบอกให้ออกไป"
"ผะ...ผมไปแล้ว หยุดร้องได้แล้วนะ" เมคายอมเดินออกจากห้องไป จิลลารีบวิ่งไปล็อคประตูทันทีเพราะกลัวว่าเมคาจะเข้ามาอีก
"ฮึกก....ฮื่อ..."จิ ลลาฟุบลงนั่งร้องไห้อยู่ข้างเตียงนอน ชีวิตของเธอถูกบังคับทุกอย่าง รวมถึงการเลือกคู่ชีวิตของเธอ
ตั้งแต่เด็กจนโตจิลลาเป็นคนที่เก็บกดเอามากๆเพราะเธอถูกบังคับโดยที่ไม่มีสิทธิ์พูดหรือขัดแย้งอะไรได้เลย เธอคิดตลอดมาว่าชีวิตของเธอมันไม่เคยมีค่าอะไรกับใครเลย เพราะเธอนั้นก็เหมือนกับหุ่นยนต์ที่ใครก็สามารถที่จะทำอะไรก็ได้
- ผู้เขียน
