กลางดึก_
"อึก...." คนถูกพิษไข้ยังนอนสะอื้น ราวกับเสียใจบางเรื่องจนเก็บไปอยู่ในใต้จิตสำนึก
"ทำไมยังไม่หายว่ะ? " พอลเอ่ยบอกอย่างเหนื่อยหน่าย หลังอยู่เฝ้าเช็ดตัวแล้วป้อนยาลดไข้มาตลอดค่อนคืน แต่ยังไม่มีทีท่าว่าอุญหภูมิบนร่างบางจะลดลง แถมยังพบว่ามีคราบสีสดจำนวนมากไหลเปื้อนบริเวณโคนขาอ่อนไม่หยุด
หมับ~
"......" คนป่วยยิ่งนอนตัวสั่นเทา คว้าแขนแกร่งไปกอดไว้แน่น
"อย่ามาตายในคอนโดของฉันนะเอิงเอย ตื่นขึ้นมาสิ! ตื่นขึ้นมา!" มือหนาอีกข้างนึงถลกผ้านวมออกจากคนตัวเล็ก หลังสวมใส่ชุดนอนตัวเก่าที่เอิงเอยเคยมาพัก ไม่ว่าจะปลุกยังไงคนถูกพิษไข้เร่งงานก็ไม่ตื่นได้สติ
เขารีบช้อนเอิงเอยขึ้นแรบแผงอกกว้าง รีบเดินไปทางหน้าประตูห้อง มีบอดี้การ์ดคอยเฝ้ารัดกุม
"พากูไปโรงพยาบาลตอนนี้!!"
โรงพยาบาลแห่งนึง_
"มึงบอกกูมาสิ มึงทำอะไรเอย! ทำไมเอยถึงต้องเข้าโรงพยาบาลอย่างนี้!!" ชนัตถ์คว้าคอเสื้อเพื่อนรักตะคอกเสียง
