เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง คนท้องยังเดินวนไปวนมาตรงทางขึ้นเขา เฝ้ารอข่าวจากพวกบอดี้การ์ดว่าจะตามหาเจ้านายเจอหรือยัง
"ผมว่าคุณเอยกลับไปพักที่บ้านก่อนดีกว่านะครับ ถ้าได้ข่าวยังไงผมจะรีบให้คนไปแจ้ง" คนบอกก็รู้สึกเห็นใจคนท้อง เธอไม่ยอมนั่งพักดูเป็นห่วงเจ้านายไม่ยอมนึกถึงร่างกาย
"เอยไม่รู้จะกลับไปทำไม เผื่ออยู่ที่นี่มีเรื่องอะไรให้ช่วยบ้าง" เธอยังมองไปแต่ทางลงเขา เผื่อจะมีใครตะโกนขึ้นมาส่งข่าวที่อยากได้ยิน
"แต่คุณเอยรอมาหลายชั่วโมงแล้วนะครับ ผมว่าไปนั่งสักหน่อยก็ยังดี เดี๋ยวผมให้คนไปเอาน้ำมาให้นะครับ"
"ค่ะ" สองมือบางรีบยกลูบหน้าท้องป่อง ภาวนาให้ความกลัวในใจไม่เป็นจริง
~งั้นก็ไปตายซะ! ตายเหมือนที่นายเคยบอกกับฉันไง!~
~เอย...ขอร้องล่ะนะ เราไปตายให้เอยก็ได้ แต่ขอดูแลเอยกับลูกก่อนนะ~ จู่จู่คำพูดพวกนั้นมันดันวกกลับเข้ามาในหัวสมอง อารมณ์โมโหในวันนั้นมันช่างต่างกับวันนี้สิ้นเชิง
เธอไม่ได้อยากให้
