ณ ห้องอาหารบ้านตระกูลอัศวเมฆา ยามเย็น
เวธัสจูงมือขวัญข้าวเดินเข้าบ้าน กลิ่นหอมของอาหารลอยมาจากในครัวอย่างน่าทาน
เวธัสสูดกลิ่นแล้วพูดกับขวัญ
“หืม… กลิ่นนี้รู้เลยว่าแม่ทำเองแน่ ๆ”
ขวัญยิ้มบาง ๆ ขณะปลดกระเป๋าและเดินตามเขาไปที่โต๊ะอาหาร ก่อนจะพบกับคุณหญิงวาสนาในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังจัดจานสุดท้าย
คุณหญิงศรีลดาหันมายิ้ม
“มากันพอดีเลยลูก เห็นไหม ขวัญ แม่ไม่ลืมนะ แม่สัญญาว่าถ้าขวัญมาอยู่ที่บ้าน แม่จะทำอาหารให้กินทุกวัน”
ขวัญตาเบิกโพลงอย่างซาบซึ้ง
“คุณหญิงทำเองจริง ๆ เหรอคะ? ขวัญดีใจมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ”
คุณหญิงเดินมาโอบไหล่ขวัญเบา ๆ
“ไม่ต้องเรียกคุณหญิงแล้วลูก เรียกแม่ก็พอ… ต่อไปนี้ลูกคือครอบครัวของแม่”
ขวัญน้ำตาคลออย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะยิ้มและก้มศีรษะเล็กน้อย
ขวัญตอบเสียงเบา
“ค่ะ… ขวัญจะพยายามเป็นลูกที่ดีของแม่อีกคนหนึ่งนะคะ”
เวธัสยืนมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจพองโต เขาดึงเก้าอี้ให้ขวัญน
