ขณะที่ขวัญข้าวภาวนาให้เวย์ฟื้น รามก็เข้ามาและขอคุยด้วยเป็นการส่วนตัว
ณ สวนหย่อมข้างโรงพยาบาล
ฟิ้วววว~
ลมเย็นพัดโชยเบา ๆ ใบไม้ไหวแผ่ว ๆ บรรยากาศดูสงบแต่ในใจของทั้งสองกลับไม่ได้สงบเหมือนภายนอก
รามนั่งลงข้างขวัญที่มองเหม่อไปยังแปลงดอกไม้
“ขวัญ…ขอถามอะไรตรง ๆ ได้ไหม”
ขวัญข้าวหันมามองเล็กน้อย ก่อนพยักหน้า
รามสบตาเธออย่างจริงจัง
“วันนั้น…วันที่ขวัญปฏิเสธพี่…มันเป็นเพราะไอ้เวย์ใช่ไหม”
ขวัญนิ่งไปครู่หนึ่ง ลมหายใจสะดุดเล็กน้อย
รามเสียงเบาลง แต่น้ำเสียงยังสั่น
“เพราะขวัญ…ท้องลูกมันอยู่ใช่ไหม”
ขวัญข้าวหลุบตาลง มือที่วางบนตักกำแน่นขึ้นเล็กน้อย
เรียวปากสีหวานพูดเสียงแผ่วแต่มั่นคง
“ขอโทษนะพี่ราม…ขวัญไม่เคยอยากให้พี่เสียใจ ขวัญแค่…เลือกตามความรู้สึกของตัวเอง ถ้าขวัญดึงดันคบกับพี่ สักวันพี่ก็ต้องรู้ว่าลูกในท้องคือลูกพี่เวย์”
รามพยักหน้าเบา ๆ แม้จะพอเดาคำตอบได้ แต่เมื่อได้ยินจริง ๆ ก็ยังรู้
