เช้าต่อมา วันเผาเวลาบ่ายสอง
อากาศร้อนอบอ้าว แต่ในศาลาวัดกลับอบอวลด้วยความเย็นจากพัดลมไอเย็นตัวใหญ่… และความโศกเศร้าที่ปกคลุมอยู่เงียบ ๆ
แขกหลายคนยังคงทยอยกันมา บางคนส่งพวงหรีด บางคนยื่นซองช่วยงานศพ บางคนพูดเพียงคำว่า “เสียใจด้วยนะลูก”
เมื่อแขกทุกคนที่มาร่วมงานวางดอกไม้จันทน์เสร็จ รอฟังพระสวดจบก็ทยอยกันกลับไป
ขณะที่ขวัญไหว้รับทุกคำพูด ไหว้แขกที่มาร่วมงานด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แต่ไม่มีแววสดใสเลยแม้แต่น้อย
สีหน้าซีดเซียว ดวงตาบวมแดง ร่างบางที่ยืนไหว้แขกตลอดทั้งวันเริ่มเอนเล็กน้อย เหมือนกำลังจะหมดแรง นัยน์ตาสีน้ำผึ้งมองไปยังเมรุ ที่มีควันสีเทาลอยคลุ้งไปทั่วฟ้า นั่นหมายความว่า พ่อของเธอจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ...
เธอลูบท้องตัวเองแผ่วเบา… ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าใครมองอยู่
อีกด้านของเวธัสยืนอยู่ไกล ๆ หลังเสาไม้ใกล้ประตูศาลา
คนตัวสูงขบกรามแน่นโดยไม่รู้ตัว
เขาเห็นชัด…ชัดเจน
ขวัญไม่ได้ลูบท้องแบบ
