เช้าวันถัดมา ห้องพักฟื้นพิเศษ
แสงแดดยามเช้าลอดผ่านผ้าม่านเข้ามาบางเบา อากาศในห้องยังคงเงียบสงบ มีเพียงเสียงเครื่องวัดชีพจรที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
ขวัญข้าวยังนั่งพิงอยู่ข้างเตียง หัวซบกับแขนเวธัสที่เธอจับไว้ตลอดทั้งคืน ใต้ตาเธอคล้ำเล็กน้อยจากการอดนอน แต่ใบหน้ากลับสงบและเต็มไปด้วยความหวัง
จู่ ๆ… ปลายนิ้วของเวธัสที่เธอจับไว้ ขยับเบา ๆ
กึก…
ขวัญสะดุ้งเล็กน้อย ลืมตาขึ้นมาในทันที ใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก
เรียวปากสีหวานพูดเสียงเบา
“พี่เวย์…?”
เธอก้มลงมองนิ้วมือเขาอีกครั้ง มือของเธอแน่นิ่งไปครู่หนึ่งเพื่อฟังความรู้สึกให้แน่ใจ และแล้ว… นิ้วนั้นก็ขยับอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนขึ้นกว่าเดิม
“พี่เวย์! ขยับนิ้วได้ใช่ไหมคะ!? พี่ได้ยินขวัญไหม!?”
เธอรีบกดกริ่งเรียกพยาบาลด้วยมือสั่น ใบหน้าเปื้อนน้ำตาแห่งความดีใจ มืออีกข้างยังคงจับมือเขาแน่นไม่ปล่อย
คนตัวเล็กพูดเสียงสั่น ๆ
“พี่กลับมาแล้วใช่ไหม… ขวัญร
