ขณะนั้นเองโมเม ยังจับมือเพื่อนรักไว้แน่น พร้อมกันกับขวัญข้าวนั่งนิ่ง น้ำตาคลอเบ้าและไหลเงียบ ๆ แต่แววตากลับเด็ดเดี่ยวกว่าที่เคย
จากนั้นเธอพูดเสียงเบาแต่หนักแน่น
“ฉันจะไปโรงพยาบาล… ฉันต้องไปหาเขา…”
โมเมตกใจ
“ขวัญ! เดี๋ยวก่อน แกเพิ่งออกจากโรงพยาบาลเองนะ เดี๋ยวจะ....”
คนตัวเล็กส่ายหน้า พูดตัดอย่างเด็ดขาด
“ฉันโอเค ลูกในท้องก็โอเค… แต่หัวใจฉันไม่โอเคเลย ถ้าฉันยังไม่เห็นพี่เวย์… ถ้ายังไม่รู้ว่าเขาปลอดภัยจริง ๆ…”
โมเมลังเลเล็กน้อย ก่อนถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วคว้ากระเป๋าสตางค์ตัวเอง
“งั้นไป! ฉันไปกับแกเอง”
หน้าโรงพยาบาลศรีรัตน์
รถยนต์จอดสนิท ขวัญข้าวเปิดประตูลงทันที ทั้งที่เพิ่งหายดีจากการพักฟื้น เธอรีบวิ่งเข้าไปที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์โดยไม่สนใจแม้แต่ลมที่พัดแรง หรือความเหนื่อยที่เริ่มเล่นงาน
ขวัญข้าวพูดเสียงสั่น แต่ชัดเจน
“ขอโทษค่ะ… คุณเวธัส… เวธัส อัศวเมฆา… เขาอยู่ห้องไหนคะ?”
พยาบาล
