“ขอบคุณค่ะ… ขอบคุณจริง ๆ”
ขวัญข้าวพูดเสียงเบา มือเรียวกำชายกระโปรงแน่นจนสั่นไหว ริมฝีปากสั่นระริกทั้งจากความเครียดและความโล่งใจที่ผสมปนเปกัน
เวธัสปรายตามองเธอแวบหนึ่งก่อนเอ่ยออกมาอย่างเฉยชา แต่ทว่าแฝงความเยือกเย็นจนน่าขนลุก
“แต่ฉันไม่ได้ช่วยฟรีนะ… บอกไว้ก่อน ของแบบนี้มันต้องตอบแทนกันบ้าง”
คำพูดนั้นเหมือนลมเย็นเฉือนกลางอก ขวัญข้าวเงยหน้าขึ้นทันที ริมฝีปากสีหวานขยับเล็กน้อยอย่างลังเล
ขวัญข้าวเสียงสั่น
“อะ… อะไรคะ?”
เวธัสไม่ตอบ แค่ปรายตามองสบตาเธอ ก่อนจะหันหลังแล้วพูดเรียบ ๆ
“เดินตามมาสิ”
เขาไม่หันมามองซ้ำ แต่ก้าวเท้าไปเรื่อย ๆ จนถึงบันไดด้านหลังซึ่งพนักงานส่วนใหญ่รู้ดีว่าไม่ใช่เส้นทางธรรมดา บันไดนั้นพาไปยัง “ห้องลับ“ ชั้นสอง พื้นที่ต้องห้ามที่แม้แต่พนักงานเก๋า ๆ ก็ไม่กล้าย่างกรายถ้าไม่มีคำสั่ง
หัวใจของขวัญข้าวเต้นระส่ำ เธอลังเลอยู่ไม่กี่วินาที ก่อนจะจำต้องยอมก้าวตามเขาไปอย่างไม่มีท
