อีกด้านของมะปราง
ณ ห้องสอบสวน เวลาค่ำ
บรรยากาศเงียบงัน มีเพียงเสียงนาฬิกาเดินติ๊ก ๆ กับหน้าจอทีวีที่แขวนอยู่บนผนังด้านบน รายงานข่าวสดจากหน้าสถานีตำรวจ ภาพของ นายอภิเดช ปรากฏขึ้นพร้อมเสียงสัมภาษณ์ที่ดังชัดเจน
“คนที่ขับรถชนคือมะปราง ลูกสาวผมจริง… ผมจะไม่ใช้เส้นสายใด ๆ ทั้งสิ้น”
มะปรางที่นั่งอยู่บนเก้าอี้เหล็ก แขนทั้งสองข้างกอดตัวเองแน่น ร่างเล็กที่เคยเชิดหน้าทำเป็นไม่แคร์ใคร ตอนนี้กลับสั่นไหว น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตา
“ถ้าเธอมีความผิด เธอต้องรับโทษ… แม้จะเป็นลูกผมก็ตาม”
คำพูดของพ่อทิ่มแทงลงกลางใจอย่างรุนแรง ดวงตาที่เบิกกว้างเริ่มพร่าเลือน มะปรางก้มหน้า มือกำแน่นข้างลำตัว
“นี่มัน… นี่มันไม่แฟร์เลย…” เสียงเธอสั่นเครือ เธอสบถทั้งน้ำตา
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ… ฉันแค่หักพวงมาลัยผิด… ฉันไม่ได้อยากให้มันเกิดขึ้น…”
เธอพูดกับตัวเอง ซ้ำ ๆ เหมือนอยากจะโน้มน้าวหัวใจดวงหนึ่งที่เริ่มแตกสลาย
“นี่คือ…
