เมื่อร่ำลากับเพื่อนเสร็จ เป็นเวลาตอนเย็น เขารีบขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ อย่างเร่งรีบ บอกขวัญว่าไม่เกินบ่าย นี่มันเย็นแล้ว
~บรืนนนน~
เสียงเครื่องยนต์ของเวธัสดังขึ้นท่ามกลางท้องฟ้าที่เริ่มขมุกขมัว กลิ่นฝนลอยปะปนมากับลมเย็น เขาควบมอเตอร์ไซค์ผ่านถนนคุ้นเคยด้วยความไว พลางเร่งเครื่องให้ถึงโรงพยาบาลก่อนฝนจะตก
เวธัสคิดในใจ
“อีกไม่ไกล…เดี๋ยวก็ถึงแล้วขวัญ เดี๋ยวพี่กลับไปหานะ…”
แต่ขณะเดียวกัน รถยนต์คันหนึ่งขับสวนมาด้วยความเร็วสูง ไฟหน้าส่องวาบเข้าตาเขา เป็นรถของมะปรางนั่นเอง เธอเหยียบเบรคกะทันหัน แต่ระยะเบรกไม่พอแล้ว!
“เฮ้ย เชี่ยย!”
เอี๊ยดดดดด!
เสียงเบรคเสียดสีถนนดังลั่น เขาหักหลบอย่างสุดแรง ก่อนจะเสียหลัก ชนเข้ากับแบริเออร์ข้างทางอย่างแรง
โครม!!
ร่างเวธัสกระเด็นกระแทกพื้น เลือดสีเข้มไหลจากหน้าผากและข้อศอก เขานอนนิ่งไม่ไหวติง หมวกกันน็อกกระเด็นออกไปไกล หัวใจเต้นแผ่วลงทุกที
ขณะที่รถของมะปรางจอ
