ไม่นานคุณหญิงศรีลดาก็มาถึงโรงพยาบาล
ณ หน้าแผนกฉุกเฉิน โรงพยาบาลศรีรัตน์ เวลาหนึ่งทุ่มเศษ
ตึก ตึก ตึก!
เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นโรงพยาบาลดังก้องในความเงียบระคนวุ่นวายของเวลาค่ำ คุณหญิงศรีลดาเดินตรงปรี่ไปยังเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ ใบหน้าเธอซีดเซียว แววตาเต็มไปด้วยความตื่นตระหนกจนพยาบาลต้องรีบบอกทางไปยังแผนกฉุกเฉินทันที
“เวธัส ลูกชายดิฉัน เวธัส อัครนนท์! อยู่ห้องไหนคะ!?”
น้ำเสียงของเธอสั่น แต่เปี่ยมด้วยอำนาจจนไม่มีใครกล้าขัด
คุณหมอหนุ่มรีบออกมารับด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“คุณหญิง… ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ ไม่มีเลือดตกใน แต่มีแผลถลอก ฟกช้ำ และกระดูกไหล่ร้าว เราให้ยาแก้ปวดกับเฝ้าดูอาการอีกสักระยะก่อนจะย้ายไปห้องพักฟื้นครับ”
คุณหญิงหลับตาลงอย่างโล่งอก แต่ใจยังไม่วางใจ
“ขอฉันดูเขาได้ไหม… แม่เขา… ขอฉันเข้าไปดูแป๊บเดียวก็ยังดี…”
คุณหมอพยักหน้า ก่อนพยุงเธอเดินไปยังหน้าห้องฉุกเฉิน ผ่านม่าน
