เช้าต่อมา
แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าส่องลอดผ่านม่านสีขาวบางเข้ามาในห้องพักฟื้น บรรยากาศหลังฝนตกเมื่อคืนทำให้อากาศเย็นสบาย กลิ่นไอฝนยังคงอบอวลอยู่ในอากาศ ขวัญข้าวนั่งพิงหมอนเงียบ ๆ อยู่บนเตียง ส่วนเวธัสที่เพิ่งจัดแจงข้าวของเสร็จ ก็หันกลับมาหาเธอ
เวธัสหยิบกระเป๋าเป้ขึ้นสะพาย
“ขวัญ เดี๋ยวพี่ต้องแวะไปที่มหาลัยแป๊บนึงนะ เอางานไปส่งให้อาจารย์”
ขวัญข้าวพยักหน้าเบา ๆ เธอไม่ได้พูดอะไร แค่เงยหน้ามองเขานิดหนึ่ง แววตานิ่งแต่ซ่อนความรู้สึกไว้ภายใน
เวธัสยิ้มจาง ๆ
“อีกเดี๋ยวแม่ก็จะมาแล้ว พี่ฝากขวัญไว้กับแม่ก่อนนะ พี่รีบไปรีบกลับเลย…ไม่เกินบ่ายแน่ ๆ”
ขวัญพยักหน้าอีกครั้ง คราวนี้เธอยิ้มจาง ๆ ตอบกลับไปด้วยแววตาที่อ่อนลงกว่าเดิม
เวธัสเดินเข้ามาใกล้ จับผ้าห่มให้เธออีกครั้งหนึ่ง เหมือนกลัวว่าเธอจะหนาว แล้วจึงก้มลงกระซิบเสียงเบา ชิดใบหูเธอแค่เพียงพอที่เธอจะได้ยิน
“พี่รักขวัญนะ…”
คนตัวเล็กชะงัก ดวงตาสีน้ำผึ้
