บ่ายวันศุกร์อากาศครึ้ม ๆ ฟ้าราวกับจะร้องไห้ไปพร้อมกับใครบางคนที่นั่งกอดตุ๊กตาตัวโปรดอยู่ที่มุมโซฟาในห้องนั่งเล่น
คนที่ไม่ยอมพูด ไม่ยอมเล่น ไม่ยอมกินขนมแม้กระทั่งเยลลี่หมีรสส้มที่ปกติแย่งกินกับแม่ประจำ
“คิน… เป็นอะไรลูก”
เสียงขวัญถามอย่างห่วงใย แต่น้องคินแค่ส่ายหน้า ไม่ตอบ ไม่พูด
พ่อเวย์ที่เพิ่งกลับมาจากบริษัท ถอดสูทโยนไว้กับพนักพิง พอเห็นสีหน้าของลูกชายตัวเองก็ถึงกับชะงัก
“เกิดอะไรขึ้นครับ ใครแกล้งลูกพ่อ?”
ขวัญข้าวกระซิบเบา ๆ ขณะลูบผมลูกเบา ๆ “มีมี่เลิกกับคินค่ะ…”
เวธัสเบิกตาโต “อะไรนะ!? มีมี่ แฟนเขาเหรอ?”
“ค่ะ… เธอบอกว่า คินไม่ยอมแบ่งขนมเธอ เลยเลิกคบแล้วก็จับมือกับต้า ไปนั่งกินข้าวกลางวันด้วยกันแทน”
เวธัสกลืนน้ำลาย แววตาเหมือนโลกทั้งใบจะถล่ม
“ทำไมแฟนลูกของพี่โหดอย่างงั้นวะ…”
เขาพูดโดยที่ลืมไปว่านี่เด็กห้าขวบ
เขาค่อย ๆ เดินไปนั่งข้างลูกชาย เอามือวางบนหัวเล็ก ๆ นั้นอย่างแผ่วเบา
