อีกด้านของเวธัส
ไม่นานเวธัสเดินถือถุงพลาสติกใบเล็ก ๆ ที่ภายในมีข้าวต้มร้อน ๆ กับแผ่นแปะลดไข้ไว้ในมือ
เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องเล็ก ๆ บนหอในของมหาวิทยาลัย
มือใหญ่กำแน่นจนสั่น
ลังเล…ไม่แน่ใจว่าควรทำอย่างไรต่อดี
ในหัวมีแต่เสียงตีกันวุ่นวาย
“จะมาห่วงทำไมวะเวย์ มันไม่เกี่ยวกับมึง”
“แต่ถ้าไม่มาดู แล้วเกิดเป็นอะไรขึ้นมา มึงจะเสียใจยิ่งกว่าเดิม”
เวธัสหลับตาแน่น พ่นลมหายใจหนัก ๆ ออกมา
ก่อนตัดสินใจไม่เคาะประตู
เขาห้อยถุงไว้ที่ลูกบิดหน้าห้องอย่างระมัดระวัง
สายตาจ้องถุงนั่นราวกับลังเลจะเปลี่ยนใจอีกครั้ง
แต่สุดท้ายก็หมุนตัวเดินจากไป
ตึก ตึก ตึก!
เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ก้าวยาว ๆ ตามทางเดินหอพักที่เงียบสงบ
แต่ยังไม่ทันพ้นระยะ เขาก็ได้ยินเสียงไอแห้ง ๆ ดังลอดออกมาจากประตูห้องด้านหลัง
“แค่ก ๆ…” เสียงขวัญไอจนตัวโยน แล้วตามมาด้วยเสียงอ่อนล้าแทบฟังไม่ออก
“โมเมเหรอ…”
เสียงนั้นเบาและสั่นไหว
เต็มไ
